Hoe bevooroordeeld zijn je niet helpt

Bevooroordeeld zijn. En hoe het je niet helpt. De situatie. Ik stap in de trein en zie twee vriendinnen voor mij. Van achteren bezien dezelfde leeftijd. Van voren bekeken ineens oprecht en overduidelijk moeder (vijftigplus) en dochter (ergens in de twintig). Ai, anders dan wat ik eerder had gedacht. Wat ze hadden gedaan? Wat ze op dat moment deden? Samen gewinkeld. Samen reizen. In de trein. Conversatie ging zo’n beetje als volgt. Moeder: “Waar spreken we af met papa?“. Dochter: “Mahaaaaam, dat heb ik je toch net gezegd? Herhalen, daar doe ik niet aan hoor!“. Ongemakkelijke stilte…

Van achter lyceum, van voren museum?

Ik voel mee met de moeder die zich nu probeert een houding te geven. Nog erger wordt het als dochterlief haar aankopen beschrijft en – min of meer – bespreekt met moeder. Dochter:”Best leuk shirt hè mam?“. Moeder: “Ja.“. Dochter: “Hoezo ‘ja’, iets enthousiaster mag wel hoor! En het jurkje is ook wel aardig toch? Kostte geen drol. Altijd handig. Voor erbij. En voor als ik bruin ben (for the record: op het moment van het gesprek was het hartje winter)”. Semi-geïnteresseerd lees ik heel snel verder in mijn destijds vers aangeschafte boek ‘The Story Wars‘, waarin juist de kracht van storytelling, van communicatie en de invloed daarop op marketing wordt beschreven. Tegelijkertijd ben ik zó (bevooroordeeld) bezig met deze moeder en dochter. Waarin de relatie alles behalve gelijkwaardig, liefdevol en warm lijkt.

Hotter than your daughter…

Lijkt! Want, je kent altijd maar een kant van het verhaal. Namelijk die van jezelf. Je eigen perceptie. Ja, ik was bevooroordeeld. Want wat de echte waarheid is? Die weet niemand, behalve wellicht de moeder en dochter zelf. Al oordelend (want let’s face it, dat doen wij mensen nu eenmaal snel. Hoe kwetsend het ook kan zijn als het je zelf overkomt) heb ik mij een mening gevormd over deze twee mensen. Die ik ook heimelijk steeds heb bekeken. Veel make-up, permanent, do it yourself-bruin, harde stemmen, aanwezige conversatie, opzichtige kleuren, strakke outfits. Look-a-likes.

De onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind

Maar wat mij van deze situatie het meest opviel en is bijgebleven was de haast neerbuigende houding van de dochter naar haar moeder toe. De wanhopige pogingen van de moeder om maar connectie te krijgen. Zich te verbinden met haar dochter. En toch. Was ik bevooroordeeld? Liet ik mij daardoor leiden? Want als ik heel eerlijk ben was juist de moeder een van de weinige mensen in de trein die af en toe naar mij lachte (we zaten op twee banken tegenover elkaar). Bij het uitstappen was ook zij diegene die oprecht en met een gemeende glimlach zei: “Nog een hele fijne reis verder!“.

Bevooroordeeld zijn. Menselijk, maar niet wenselijk

Ik zei het al eerder. Het is denk ik niet meer dan menselijk om bevooroordeeld te zijn en je mening klaar te hebben, te oordelen. Maar is het wenselijk? Nee. Want laat het eens los. Stel je open voor wat er zijn kan. En je zult verrast worden.

Ik ben nieuwsgierig. Ben jij snel bevooroordeeld of sta je juist open in het leven?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Uitgelichte foto: eentje uit de oude doos. Zeg eens eerlijk. Heb jij een oordeel klaarstaan over het poedelpermanentje en de ‘bling bling’ zonnebril?