Hoe bekende ogen je liefhebbend kunnen ondersteunen? Wat is dat nu weer voor gekke titel. de uitspraak is toch dat: “Vreemde ogen dwingen?” Dus dat. Maar soms hoeven het niet perse vreemde ogen te zijn die goed kunnen werken als je net even een bepaalde richting op moet worden geduwd. In mijn geval? Moest ik weer éven herinnerd worden aan dat ik continu over mijn grenzen ga.
Watskeburt?
Wat er nu aan de hand was (en eigenlijk is)? Niet bijzonders. Een gevalletje ziek, zwak, misselijk. Maar wel een hele vervelende dit keer. Vorige week was ik namelijk al flink verkouden. Wat erin resulteerde dat ik toch echt een hele vrijdag op de bank heb doorgebracht in plaats van te werken. Want zondag zouden we Sinterklaas vieren bij Oma en Opa. Dan kan je toch niet afhaken. Afijn. Zaterdagmiddag begon ik wat op te knappen en zondag ging het zowaar heel goed!
I can do this
Idem op maandag. Ik heb zelfs eindelijk weer de sportschoenen ter hand genomen en een flinke Insanity-look-a-like les gevolgd. Ging reuze goed. Niets aan het handje. Totdat ik midden in de nacht ineens wakker werd met het gevoel dat ik moest overgeven. Nu een tikje oversharing. Ik kan niet overgeven. Echt niet. Op de een of andere manier houd ik het tegen. Totdat het echt niet meer kan en dan komt alles eruit. Nu – helaas – niet.
Een selectie uit de nieuwste kerstcollectie van de Hema. Superleuk! Rendier anyone?
Geen loedermoeder deze keer
Want die dinsdag móest ik kleuter naar school brengen (Sinterklaas kwam op school. Ik wilde geen loedermoeder zijn en haar thuis houden). Waar ik vervolgens weg werd gestuurd door de juf met de woorden: “Ga je bed in, je ziet er werkelijk níet uit!“. Erg dankbaar met de hulp van de moeder van Mila’s vriendinnetje en H., want ik heb serieus vanaf 9 uur die ochtend 24 uur in bed gelegen. Ik kon helemaal niets meer. So much for pakjesavond.
Iets met moeten en zullen
Tel daarbij op dat ik anderhalve dag niet heb gegeten (en nagenoeg – foei – niet gedronken). Ik kreeg het gewoon niet weg. En je begrijpt dat ik blij was dat de school de kinderen op 6 december vrij had gegeven. Maar waar ik dacht dat ik er nu dan wel eindelijk vanaf zou zijn. Was het donderdagochtend toch weer raak. Buikkrampen. Niet lekker. Maar wat nu? Want ik was uitgenodigd voor een ontzettend leuk Kerstevent van de Hema waar ik bij wilde zijn.
Onze orakelkaarten!
‘Het dierenorakel’, orakelkaarten die je ondersteunen
Sip trok ik die donderdagochtend een orakelkaartje op de vraag of ik nu wel of niet naar het Kerstevent moest gaan – wist je trouwens dat we dit ontzettend leuke nieuwe product nèt in de winkels hebben liggen? – en kwam uit bij de wasbeer. De wasbeer staat voor schoonmaken, nieuwsgierigheid en speuren. Dat schoonmaken begreep ik wel. Dat was mijn lichaam ondubbelzinnig aan het doen (sorry voor de oversharing) maar de rest? Ik begreep het niet zo goed.
Iets met liefdevol ondersteunen
Ik belde natuurlijk even met mijn partner in ‘crime’ (‘mooie en fijne producten die kinderen ondersteunen’ klinkt ook zo lang) en zij vroeg door. Analyseerde de situatie conform de orakelkaart van de wasbeer. En kwam erachter dat ik toch wel erg vaak in deze drukke tijd over mijn grenzen ga. Dat het vorige week eigenlijk wel heel fijn was, die ene dag op de bank. Concludeerde dat ik dat nu ook het beste kon doen. Aldus liet ik alles uit mijn handen vallen … en ging op de bank liggen.
Je blog is je werk
Lieve mama die er ook was om op te passen zodat ik weg kon gaan deed er nog een ondersteunend schepje bovenop. Want eerlijk is eerlijk. Áls ik dan een keer ziek ben, dan ben ik ook meteen erg zielig. Ik geef het grif toe. Mijn moeder zei op een lieve, maar duidelijke manier (om mij te ondersteunen): “Je blog is je werk, toch? Dan kan je eigenlijk niet thuis blijven. Laat alles even liggen en ga desnoods even slapen op de bank. Tot vlak voor je weg moet.“. Briljant plan! Want ik heb geslapen en dat was fijn!
Al dat lekkers en wat heb ik gegeten? Droog brood en water (en vooruit, een paar slokjes Hugo 0%)
Droog brood en water
Toegegeven. De buikkrampen waren er nog wel. Al was het in iets mindere mate. Ik heb niet kunnen eten van al het heerlijks dat op diverse tafels was uitgestald. Ik heb de ontzettend leuke wijnproeverij van Harold Hamersma moeten missen. Want zoals een mede-blogster zei: “Doe maar niet, straks ga je in radslag de ruimte door“. Dat moesten we maar niet doen. Aldus nam ik – op aanraden van vriend en foodblogger Gereon – een stukje breekbrood (overheerlijk!), een klein stukje droog brood (iets minder. Maar ja, ik kon er echt niets op doen), een kerstkoekje (heerlijk) en een glas … water. Leuker kan ik het niet maken.
Eindelijk! Mijn eerste Silent Disco is een feit
Bloggers ondersteunen elkaar
Maar! Ik heb werkelijk een ontzettend leuke middag gehad dankzij mijn überleuke gezelschap: Dewi (Firma Mama), Marieke (Marieke Blogt) en Melanie (BMelloW). Samen hebben we genoten van alle activiteiten zoals de Silent Disco. De fotoshoot op het bed (onvergetelijk). Ineens denk ik ook weer aan de foto bij de ‘Wall of Fame’ waarbij de tweede foto hilarisch werd doordat lieve Janske (Janske.nl) ons trakteerde op een wel heel bijzonder glimlach.
irl = in real life
Ik heb zoveel collega-bloggers ‘irl’ gezien dat het werkelijk een heel gezellig feestje is geworden. Iets – wat mijn moeder mij al voorspelde – dat mij er helemaal doorheen getrokken heeft. Over ondersteunen gesproken. We zagen de meest mooie kerst-items uitgestald. Bij de rekken met kerstkleding was ik niet weg te slaan (mijn oog viel op een wel heel bijzonder mooi jurkje). En ik heb twee kaarten mogen personaliseren voor eenzame ouderen. Hartstikke goed initiatief! O ja, tot slot heb ik voor het eerst van mijn leven geleerd hoe ik kan ‘highlighten‘. Nu het nog zelf uitproberen met het doosje highlighter dat ik in de fijne goodiebag vond.
Dankbaarheid voor al het ondersteunen
Dat ik uiteindelijk terug in de grootste file van het jaar (werd gezegd op de radio) stond was jammer maar het was het allemaal waard. Eigenlijk is wat overheerst de dankbaarheid. Dankbaarheid voor mijn loved ones en hoe ze mij hebben weten te ondersteunen. Maar ook voor de lieve blogcollega’s met wie ik zoveel plezier heb gehad. Alle andere bloggers die ik nu eindelijk ook eens offline gezien en gesproken heb. En natuurlijk ook de Hema. Ook al is dit een persoonlijk artikel, een oprecht ‘dankjewel!’ mag niet uitblijven. Graag tot een volgende keer!
Wanneer was de laatste keer dat jij liefdevol werd ondersteund?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
