Het Nieuwe Normaal… Je kunt je nergens bevinden, een virtuele krant openslaan of een gesprek van je buren in de tuin afluisteren of je hoort het voorbij komen. Het irriteert mij, beangstigt mij en ik kan er gewoon niets mee. Waarom? Vraag je jezelf misschien af. Omdat het mij kriebels geeft. En in dit geval ‘de verkeerde’ kriebels.
Weerstand tegen de uitspraak: “Het Nieuwe Normaal“
Toevallig hadden we het er vandaag in de tuin over. “Ik hoorde jou juist nooit hierover. Dat je het zat bent. Dat je mensen om je heen wilt hebben. Jij was juist diegene die zei dat men er niet zo’n ding van moest maken. Want hoe erg is het nu – op een mensenleven – om een tijd thuis te moeten zitten, werken, leven“. Klopt. Guilty as charged. Ik heb dat inderdaad gezegd. Ook om de eventueel ontstane paniek thuis toen wat luchtiger te maken. En ik ben er natuurlijk aan gewend om vanuit huis te werken. H. juist totaal niet. En hij had en heeft er echt oprecht veel moeite mee.
Die wijk heb ik inmiddels ècht wel gezien
Inmiddels begin ik er toch ook steeds meer moeite mee te krijgen. Het dagelijkse loopje met minime in de wijk hebben we zo langzamerhand best al uitgemolken. Met de auto op pad de natuur in vind ik toch meer een ding. Het is met mooi weer op de plekken waar wij normaal gesproken gingen wandelen veel te druk. Je hebt nergens gelegenheid om een toilet te bezoeken mocht dat nodig zijn (het is wat ingewikkelder om een café of restaurant in te duiken met de nieuwe maatregelen). En let’s face it. Met een kind is de kans op de behoefte aan een tussentijds toiletbezoek wat groter. Met mij trouwens ook. Als ik weet dat ik niet kan plassen … enfin. Je voelt ‘m al.
Ik mis jullie…
Maar wat ik toch het allermeeste mis is het contact met anderen. Met familie, vrienden, kennissen, (blog)collega’s. Een event bezoeken. Een hapje eten of een drankje doen. Laat staan een dansje doen in een club. Leuke feesten. Klinkt oppervlakkig zeg je? Can be. Maar zo voelt het niet voor mij. Ik vertelde al eerder dat ik de ander (waarmee ik de partner bedoel en niet het kind) wel achter het behang kan plakken. En dat gevoel wordt eerlijk gezegd – hoe langer deze situatie duurt – toch intensiever.
Als je de ander achter het behang kunt plakken
Want alhoewel men over het algemeen blij klinkt en lijkt met het versoepelen van de ‘intelligente lockdown’-maatregelen. Zie ik mijzelf toch echt niet een zogenaamde ‘coronavrije-vakantie’ boeken naar het buitenland. Van te voren gecheckt worden door middel van een test, met zijn allen zonder mondkapjes vliegen naar je bestemming, met als belangrijkste restrictie om tijdens je vakantie nooit het resort te verlaten? Voor velen wellicht een oplossing. Maar voor mij? Nee, dankjewel. Dan blijf ik liever thuis. Een restaurant of café ingaan vanaf 1 juni? Klinkt leuk, maar nog meer spannend (voor mij dan).
Rory, wordt eens wat losser
Toegegeven. Ik mag hier wel wat ‘losser’ in worden. Aan de andere kant is het ook met een reden hè. Want het gaat niet om jezelf. Maar om de kwetsbare en oudere medemens die je zomaar zou kunnen besmetten. Die versoepeling zorgt voor een bepaalde houding van de medemens waar ik soms best angstig van kan worden. En als men deze situatie dan ‘het nieuwe normaal’ blijft noemen? Dan krijg ik daar best paniek van.
Ik wil niet naar ‘het nieuwe normaal’
Want ik wil niet op 1,5 meter afstand van familie, vrienden en bekenden blijven leven. Ik wil je gewoon kunnen knuffelen. Samen dansen, genieten, ja, leven met zijn allen. Een contradictie met wat ik hiervoor vertelde hè? Wat ik eigenlijk maar wil zeggen is dat ik mij vanzelfsprekend confirmeer aan alle adviezen, gedaan door onze Minister-President en het RIVM. Dat ik braaf mijn ding blijf doen. Zoveel mogelijk thuis of binnen blijf. Eventueel ietsje losser wordt aan de hand van de versoepelingen. Dat ik hoop op een vaccin wat er – ook weer hopelijk – zo snel mogelijk is. Maar dat ik het gewoon mis.
‘Het nieuwe normaal’ versus ‘het nieuwe, oude normaal’
Het leven. Ons leven. Dat wellicht nooit meer hetzelfde wordt als het ooit is geweest. Misschien hebben we meer aandacht voor onze medemens. Het milieu. Onze planeet. En zal het normale leven veel meer gericht zijn op de natuur. Minder ‘druk druk druk’. Minder plakken aan onze smartphone. Meer aandacht voor dat wat er is. Wat voor je staat. Maar dat kan naast het andere bestaan. Niet naast ‘het nieuwe normaal’. Wel naast het ‘nieuwe, oude normaal’. Is dat niet iets wat we allemaal willen?
Hoe ga jij met de huidige versoepelingen om en mis jij het ‘oude normaal’?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
Naschrift:
H. had van de week een gesprek met een vriend over dat het lijkt alsof de meerderheid (helaas) toch helemaal niets heeft geleerd van de Corona-crisis. En dat ‘iedereen’ haast niet kan wachten om weer precies hetzelfde te gaan doen als vóór de crisis. Ik heb het over dat men net zo gemakkelijk weer ‘onnodig’ de auto pakt, als sardientjes in een blikje in vliegtuigen naar goedkope bestemmingen en resorts reist. Waardoor we eigenlijk weer net zo hard doorgaan met het kapot maken van de aarde; totdat er misschien wel een nog ergere ramp ontstaat? Dat kan toch niet de bedoeling zijn van een heftige en onwerkelijke periode zoals we die allemaal nog niet eerder hebben meegemaakt? Hebben we dan niets van dit alles geleerd? Hoe sta jij hierin?
