Ik ben een handdoekjes legger, omdat het leven maakbaar is

Ja, daar sta je even van te kijken hè? Maar ik kan je geruststellen. Ik ben niet die handdoekjes legger. Een aantal van mijn mede-vakantiegangers tijdens de afgelopen zomervakantie (grotendeels) wel. Toevalligerwijs dezelfde medemens die regelmatig in het restaurant van ons ‘all inclusive’-hotel teveel opschepten. En een groot deel daarvan lieten liggen. 

Ach lieverd, je hoeft niet alles op te eten hoor

Van die ouders die vertederd kijken als hun kinderen 4 donuts, een croissant en 8 (!) pizzastukken op hun bord scheppen. Ik snap het niet. Let wel, ik ben niet heilig. Wel ben ik tegen het weggooien van voedsel. En ja, ik vind persoonlijk dat je dit als ouder je kind(eren) moet bijbrengen. Er wordt al zoveel verspild in de moderne westerse maatschappij. Zelf moet je natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Dus niet ’te grote ogen’ hebben, maar met mate opscheppen.

De handdoekjes legger

Hoe kom ik nu bij ‘omdat het leven maakbaar is’? Een soort van analyse over mijn medemens leidde tot deze conclusie. Een analyse van het fenomeen ‘de handdoekjes legger’. Volgens mij wel een welbekend fenomeen in veel, vooral grotere hotels. Ondanks dat het volgens de regels van ons hotel waar wij verbleven verboden is, bemerkte ik bij het wakker worden om kwart over 7 al wat activiteit buiten. Ja hoor, het handdoekjes leggen was al in volle gang. In geen tijden ben ik zo geïrriteerd geweest als toen. En daar baal ik van. Dat vind ik weer zo zonde van mijn energie.

Zie je niet dat mijn naam op het bedje staat?

Het deed mij afvragen wat er nu precies achter het fenomeen ‘handdoekjes leggen’ zit? “Ik wil hebben wat een ander niet heeft“? of “Het bedje draagt mijn naam“? Vergaat de wereld als je niet hetzelfde kutplekje als iedere dag hebt? (excusez le mot. Dit is dus wat het – destijds – bij mij teweeg bracht).

Iets met handdoeken in het zwembad gooien

Waar ik het liefst stante pede naar beneden was geraasd om alle handdoekjes van de bedjes af te rukken en – liever nog – ín het zwembad te deponeren, hield H. mij tegen en ging ik in plaats daarvan maar mijn beklag doen bij de receptie (en onderwijl natuurlijk wel het zwembadpersoneel mijn hulp aanbiedend om de betreffende handdoekjes in te zamelen).

Lezen is moeilijk, zeker voor de handdoekjeslegger

Dit hotel had ik nota bene erop uitgekozen (op dat handdoekjes leggen verboden was). Het klagen had effect. Bizar om te horen wat de Clients Service Manager erover te zeggen had: “Mensen kunnen niet lezen, willen niet lezen of lappen de hotelregels gewoon aan hun laars“. Bloedirritant.

Speuren naar een vrij plekje

Vanzelfsprekend leggen wij zelf geen handdoekjes, ook al zouden we best graag op dezelfde plek willen liggen. Nadat we – iedere dag – een fijn (ander) plekje hadden gevonden ergens om de hoek. Wat verder bij het zwembad vandaan (onhandig met een klein kindje dat om de haverklap het water in wil en dat je vanzelfsprekend niet alleen het zwembad in laat gaan). Bleek het de dag erna weer raak. Ook die plekjes waren ontdekt door de handdoekjesleggers.

Wat ik wil krijg ik

Maakbaar? Het leven is maakbaar? Het is zó niet waar. Zo zit de wereld niet in elkaar. Al denken deze mensen van wel. Want “Wat ik wil, krijg ik“, lijkt hun devies te zijn. Ze werden namelijk na het tikje op de vingers nóg slinkser. Ze reserveerden nu als groep een tiental bedjes. Zorgden dat er steeds minimaal één persoon bij de bedjes met handdoekjes bleef en gingen gewoon rouleren bij het ontbijt.

Regels zijn er om gebroken te worden

Bending the rules, lijkt hun stelregel te zijn. Zonde, onnodig en gewoon erg irritant. Aan de andere kant weet ik ook wel dat ik anderen niet kan veranderen. Wèl de manier waarop ik ermee om ga. En dus houd ik mijn mening – na deze tirade in de vorm van een blogpost – voor mij. In de toekomst ga ik in voorkomende gevallen mijn beklag direct bij de directie doen en laat het verder los.

Het schijnt een van de grootste vakantie ergernissen te zijn, ‘handdoekje leggen’. Hoe ga jij hiermee om tijdens jouw vakantie?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl