Grote leegte en oorverdovende stilte

Een deel van een zin. Gelezen in een persoonlijk relaas van dappere ouders die erkenning zoeken voor kinderen die zo ontzettend graag wilden leven, maar niet het levenslicht hebben mogen zien. “Grote leegte en oorverdovende stilte“. Een paar woorden maar. Toch zeggen ze heel veel. Ze zeggen alles. Alles over het gevoel wat ouders moeten hebben. Wat ouders moeten meemaken. Ouders van een doodgeboren kindje.

Je bent er niet, dus je bestaat niet

Ik heb het al eerder gelezen en mij erover verbaasd. Blijkbaar is het in Nederland zo dat baby’s die ‘levenloos’ geboren worden, eigenlijk nooit hebben bestaan. Onbegrijpelijk. Hoe bestaat het dat een vrouw, een moeder. Die maandenlang een baby in haar buik heeft gedragen. Haar baby. Haar kind dat in haar leeft. Maar dood wordt geboren. Dat zij op deze manier behandeld wordt. Dat haar kind vervolgens niet wordt erkend?

Niet gezien worden

Het meest schrijnende voorbeeld van niet gezien worden. Je bent er niet, dus je bestaat niet? Maar al die tijd dan. Dat het kind. Het kind dat heeft geleefd in zijn of haar moeders buik? Telt die tijd dan niet mee? Waarom wordt dat kindje. Wat vaak al een naam heeft gekregen van de ouders. Waar een babykamer voor is ingericht. Waar heel veel mensen – los van de vader en moeder – al die tijd op hebben gewacht. Waar kleertjes voor zijn gekocht. Waarom wordt dat kindje niet erkend?

Geen erkenning

Niet opgenomen in een officieel register. Niet vermeld als eerstgeborene. Alleen een ‘akte van levenloos geboren kind’. Hoe kunnen we zo achteloos hiermee omgaan? Dit is kwetsend. Voor de ouders. Voor het kindje wat er nooit heeft mogen zijn. Voor de mensen die achterblijven. Die die grote leegte en oorverdovende stilte moeten ervaren.

Oorverdovende stilte

Hoe kan het zo zijn dat – in een welvarend westers land als Nederland – hier geen ruimte voor is? Erkenning. Overigens vind ik persoonlijk dat die erkenning voor iedere baby, voor ieder kind, voor ieder mensje in wording mag gelden. Een grens van 24 weken aanhouden? Ook dat vind ik schrijnend. Waarom moet je een grens trekken? Telt een kindje wat na 20 weken zwangerschap overlijdt dan niet mee? Of ongeacht welke hoeveelheid weken? Het NRC schreef er onlangs een artikel over.

Teken jij ook de petitie?

Toen Roos Schlikker – columniste van het Parool over haar ervaring schreef, schoot de belangstelling omhoog. Ken jij iemand die tijdens de zwangerschap haar kindje heeft verloren? Of voel je mee met de ouders die dit is overkomen? Heb je een andere reden waarom je de petitie zou willen tekenen? Klik dan op deze link . Ik heb alvast getekend.

Soms kan een onderwerp mij zó raken. Wat is jouw mening. Of beter gezegd, wat is jouw gevoel hierover?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Naschrift 16 maart 2016: inmiddels is de petitie aangeboden aan de Tweede Kamer en is de petitie op inactief gesteld