Geniet jij wel genoeg van iedere dag?

Geniet je wel genoeg van iedere dag? Zomaar een vraag die in mij opkomt. Een vraag na een intens verdrietige gebeurtenis. Een vraag die meerdere malen per dag bij mij binnenkomt. Als er iets mis gaat. Als er stress is. Maar ook als er juist iets heel moois gebeurt. 

‘Je kop er niet bij houden’

Een voorbeeld? Na een middag vol emotie, verdriet en toch ook een tikje humor en veel verbondenheid reed ik in de avondspits naar huis. Mijn hoofd zat zo vol dat ik ‘mijn kop er niet bijhield’. Wat eigenlijk betekende dat ik eerst 15 minuten stapvoets op de parallelweg van de snelweg reed. Vervolgens een verkeerde afslag nam en toen weer een minuutje of 10 stapvoets op de parallelweg aan de andere kant sukkelde. Op weg naar nog steeds dezelfde snelweg.

Zo vrij als een vogel

Maar toen ik de irritatie voelde opkomen. Bedacht ik mij: “Waar is dit nu eigenlijk voor nodig?“. Ik keek omhoog, in een prachtige blauwe lucht vol geel/oranje fragmenten. En zag ineens – out of the blue – één vogel vliegen. Hij vloog vrij door de verder lege lucht. Op weg naar wat? Misschien nergens naar. Het was een prachtig gezicht. Adembenemend. En ineens was daar een geluksgevoel.

Geniet van het geluksgevoel

Geluksgevoel dat ik hier mocht rijden. Onder deze mooie lucht. Genietend van het uitzicht. De vrije vogel. Het leven is mooi. Het leven is kostbaar. Het leven is er. Geniet er ook van. Van elke dag. Elk moment. Steeds maar weer.

Leef je leven

Het is niet zo dat je iets ontzettend naars mee moet maken om dat te beseffen. Het besef is er eigenlijk altijd. Bij iedereen vermoed ik. Wèl word je met je neus op de feiten gedrukt. Met je voeten op de grond gezet. Dat ons bestaan. Hier op deze aarde. Tijdelijk is. Want het hiernamaals? Ik geloof erin. Persoonlijk. Maar los daarvan. Is het niet ontzettend mooi als je jouw leven iedere dag ook echt leeft? Met alles wat er op je pad komt? Ervan geniet?

Filosofie 2.0

Word ik nu te filosofisch? Can be. Maar het is het gevoel wat nu bij mij overheerst. Een dubbel gevoel. Verdriet om wat er is gebeurd. Maar blij met de boodschap die ik hieruit haal. Dat jíjzelf je leven maakt. Elke dag weer.

Stukjes van je leven achterlaten

Wat mij is bijgebleven uit dit alles? Twee gedichten. Waarvan de (de door mij vrij vertaalde) boodschap van het eerste was: “Je bent als een blad in de wind. Als de wind je meeneemt in de stroom blijft er niets van je bestaan achter“. Maar die van het tweede gedicht biedt zoveel meer troost en voelt zo veel meer waar:”Je bent nooit echt weg. Je laat altijd stukjes van je leven achter. In je partner. Je kinderen. In alles“. Prachtig. Emotioneel. Waar.

Want ik schreef al eerder. Verdriet kan ook mooi zijn. En zorgen voor verbondenheid. Met de persoon die er niet meer is. En heb ik gisteravond – omdat het zo voelde – een glas champagne op hem gedronken.

Daarom mijn vraag aan jullie. Geniet jij wel genoeg van iedere dag? Wat is jouw manier om met verdriet om te gaan?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl