Ga weg gefrustreerde trut, kom terug lieve moeder

Ja. Je leest het goed. “Gefrustreerde trut!“. Dit roep ik nu even op geluidsniveau ‘heel hard’, naar mijzelf. Man, wat kan ik mijzelf soms beu zijn. Laat ik open en eerlijk zijn. Ik ben een lieve moeder. Iemand die ontzettend blij is dat ze een kindje heeft mogen krijgen. En dus – door omstandigheden maar evengoed vrijwillig – heel erg veel tijd heeft besteed aan haar baby (inmiddels kleuter). Omdat ik dat wil. Omdat ik dat fijn vind. Omdat het goed voelt.

De balans slaat door

Maar soms. Heel soms. Slaat de balans een beetje door. Met name tijdens kindervakanties. Omdat ik het dan niet voor elkaar krijg om naast moeder, ook nog mijzelf te blijven. Mijzelf. Rory met al haar andere kanten. Schrijven? Dat stel je dan toch uit tot in de avonduren. Maar inspiratie kan je toch niet uitstellen? Dat voel je. Dat moet er dan acuut uit. Hier en nu. Op dit moment. Even tijd voor jezelf? Schei toch uit.

Kleuter-tijd

Aldus spendeer ik volledige dagen. Gericht op kleuter. Samen uitgebreid wakker worden. Ontbijten. Leuke dingen doen. Wat kan variëren tot een dagje Amsterdam, een bezoek aan IKEA, lunchen met papa in de buurt van zijn werk, bezoekje aan de bibliotheek, knutselen en tekenen in huis. Hartstikke gezellig. Toch?

Van lieve moeder naar gefrustreerde trut

Waarom voel ik dan die frustratie opkomen? Als ik even mijn mail wil checken. Op wil ruimen. Een artikel wil schrijven. En het niet lukt. Frustratie! Kleuter lijkt de spanning aan te voelen. En morst acuut een oranje sapje op haar witte jurkje. Waardoor ik meteen wil wassen. Er achterkom dat er nog een was in de machine ligt die ik die ochtend op had willen hangen. Terwijl ik dat doe hoor ik gehuil, want de rest van het sapje is over de legging gegaan. Ja, ook wit.

Emoties allover

Om een lang verhaal kort te maken. Ik verloor mijn geduld. Big time. Kleuter stond mij met tranen in haar ogen aan te kijken terwijl ik maar aan het razen was. Over zoiets futiels als een vlek op kleding. Wat je er gewoon uitwast. Hoe kan dat nu toch? Een kwestie van over mijn grenzen gaan? Mij teveel richten op kleuter? Ik baal ervan. Ik voel mij een ontzettende mama-bitch. Een gefrustreerde trut. En niet alleen dat. Het ketst ook nog eens terug.

Kleuterpuberteit

Want de ochtend erna heeft ze gewoon twee kleuter-puber-woede-aanvallen gehad waar je U tegen zegt. Out of the blue. Zomaar. Niets was goed. Ze wilde naar papa. Ik moest weg. Ze wilde niet bij mij zijn. En het effect? Ik had de tranen in mijn ogen staan. Ik werd er onrustig van. Ongelukkig. Verdrietig. Ik voelde een steen in mijn maag. En ik besloot dat er niet persé een oplossing hoeft te zijn. Maar wel realiseer ik mij weer al te meer dat niets belangrijker is dan mijn kind. Zij zal altijd op nummer 1 staan.

Iets met over je grenzen gaan óf op je strepen staan

Aan de andere kant hoeven we niet elkaars gedrag te versterken en zijn dit soort momenten een wijze les. In alles wat je doet hoort een balans te zijn. Tussen over je grenzen gaan en op je strepen staan zijn vele mogelijkheden. Tussen gefrustreerde trut en lieve moeder zijn veel varianten mogelijk. En als het dan toch eens gebeurt? Een woedeaanval? Van welke kant dan ook? We zijn allemaal menselijk. En het kan naast elkaar bestaan.

Worstel jij ook weleens met dit soort zaken?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl