Het raakt mij. Er is gevoel. “Geen haat maar liefde“. Een tekst, een kop, een titel in de Metro waar mijn blik op viel. Het betrof een heel andere context, maar het is zó waar ik vandaag sta. Hoe ik mij voel. De persoon die ik ben.
Soms loopt het anders
Heeft het met ‘veertigplus zijn’ te maken? Met empathie? De bui die ik heb? Of met de gebeurtenissen? Ik vertelde eerder al hoe een dag soms anders kan lopen. En eerlijk is eerlijk, als ik vergelijk hoe anders ik vroeger in het leven stond? In de periode voordat ik een kind had? Toen ik best gefixeerd was op status, salaris en uiterlijk vertoon. Dan ben ik blij hoe ik ben veranderd. Wat ik nu ervaar. Ik ben veel meer gericht op mijn gevoel.
Ondankbare heks?
Niet dat ik een ondankbare heks was hoor! Verre van dat. Maar ik was er best aan gewend dat ik kon kopen wat èn wanneer ik maar wilde. Zomaar een lang weekend New York? Goed, ik dacht er wel even over na, keek eens goed naar mijn spaarrekening, maar plande het vervolgens gewoon in. Nieuwe kleding? Ik dacht er niet over na. Meteen kopen. Uit eten? Ja hoor, kom maar door.
Iets met oordelen
Ook had ik ‘vroeger’ altijd en overal een mening over. Een oordeel. Ja, zo kan je dat best benoemen. En was het glas eerder halfleeg dan halfvol. Gek hè? Terwijl er juist heel veel kon. Best ondankbaar, als je het zo bekijkt. En volkomen úit je gevoel.
Rory = ijskoningin zonder gevoel
Ik heb volgens mij weleens verteld dat ik in een grijs verleden (pak ‘m beet een jaartje of 20/25 geleden) – in een cursus ‘persoonlijke effectiviteit’ via mijn werk – als ‘ijskoningin’ werd bestempeld. Als iemand zonder gevoel. Al zag ik dat zelf destijds helemaal niet zo. Grappig hoe onwetend je kan zijn. Als het jezelf aangaat. Ik stond toen ook veel minder in contact met anderen. Niet zo gek eigenlijk.
Wat een flow!
Hoe anders is het tegenwoordig. Ik heb zoveel leuke contacten. Mijn netwerk breidt zich uit. Ik zit volkomen in de flow. Van dankbaarheid voor alle kansen. Oprechte blijheid met alle contacten, mijn gunfactor, het gevoel. Ik merk het zelf doordat ik veel meer benaderbaar ben. Open sta. Mensen lachen naar mij. We groeten elkaar. En maken spontaan een praatje.
Je medemens helpen
Samen met twee vreemden hielp ik een tijdje terug een medemens. De politieagente ter plaatse zei nog: “Als ik later zo oud en in de war ben, hoop ik dat jullie er ook zijn“. Die kwam binnen. Begrijp mij niet verkeerd. Geen klopje op míjn schouder. Wel op die van de mens. In het algemeen. En op de mensen die daar ter plekke waren. Er is geen haat maar liefde. Er is gevoel. Hoe mooi is dat?
De stralende glimlach van een kind
Onlangs nog bij het instappen in de trein. Vader met kind in buggy probeert om de trein uit te komen. Maar het lukt niet. Is het toeval? Dat we in contact komen? Dat ik zonder na te denken de buggy met kind pak en ze help uit te stappen? Een werkelijk stralende lach van het jongetje was mijn beloning. Wat een fijn gevoel.
Geen haat maar liefde. Hoe mooi zou het zijn als iedereen meer liefde toeliet? Hoe open sta jij voor je medemens?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
