Fifty, ik schrijf het maar zo. Want ’50’ voelt als wat confronterend. Dat wat je vroeger zag als je in een feestwinkel op zoek was naar ballonnen en stickers voor je twintigste verjaardag. Zo’n 50 die je vaak gecombineerd zag in zo’n ‘verkeersbord’ met zo’n vette rode rand om de 50 heen. Of zo’n opblaasbare ‘Sarah’. En waarvan je toen dacht: “Tjeezes, dan ben je bejaard” (of in een gunstig geval het wat aardiger klinkende “Dan ben je oud“). Maar nu je zelf die leeftijd (hebt) bereikt…
Ik vóel mij helemaal geen ‘fifty’!
Ja, je voelt ‘m al. Ik vóel mij helemaal geen fifty, vijftig of 50. Echt niet. Maar ja, hoe moet dat eigenlijk voelen dan? Ingekleurd door alle meningen van anderen. Die verschrikkelijke poppen die je in tuinen geposteerd ziet. De ‘leuke’ bordjes die je kunt kopen voor aan je voordeur (ja, die met ‘3 x toeteren’ bijvoorbeeld. Gelukkig werkt dat bij ons in een hofje niet). Als je al die mensen en meningen moet geloven loop je dan zo langzamerhand al met een rollator.
Mama, jij bent in zoveel dingen goed
Zo niet ik (vind ik). Gisteren nog werd ik bejubeld door dochtertje van 8 jaar: “Mama, jij bent in zoveel dingen goed! In dansen, in videootjes maken, kleding combineren, tekenen en meer“. Een veertje in mijn bil. Yup. En dat geeft dan ook meteen weer hoe ik mij dus voel. Heus niet in de categorie ‘hotter than my daughter’ of ‘van achter lyceum, van voor museum’, maar wel … jonger. Dat merk ik in alles wat ik interessant vind en wat ik doe.
Van Tik Tok tot korte rokjes en dansen op straat
Ja, ik houd ervan om mij onder te dompelen in de wereld van Tik Tok en Reels. Gewoon uitproberen omdat het leuk is trouwens, niet om erbij te horen. Leuke kleding te dragen. Mijn moeder zei altijd: “Zolang het nog kan korte rokjes dragen, Rory. Want het staat je gewoon nog hartstikke goed“. Check. Ik houd van mooie kleding, mooie make-up. Geniet van dansjes doen. Op hoge hakken lopen. Maar ook van spelen met mijn dochtertje. Springen in de woonkamer. Rennen op straat. Soms zelfs samen een dansje op de stoep onderweg naar school. Mag dat dan ineens niet meer?
Heb jij ook een ‘rijpere’ huid?
Ook zoiets. De benamingen. Middelbare leeftijd… oudere huid (of nog erger. Rijpere huid)… Ik kan er zo niets mee. Nee, ik heb het niet over ontkenning. Wel over gevoelsleeftijd. Komt het doordat ik op latere leeftijd moeder ben geworden en een klein kind heb? Ik mij daardoor in een andere fase bevind dan mijn leeftijdsgenoten? Of gewoon ook door de persoon die ik ben? Goede genen? Vrolijke gedachten? Doordat ik ook met jongere mensen (zakelijk en privé) contact heb?
I am fifty and feeling fabulous
Hoe dan ook. I am fifty and feeling fabulous. En dat had ik aan de ene kant graag willen vieren. Aan de andere kant is dat gewoon echt niet handig in deze (corona)tijd en vind ik het dan ook serieus niet erg om dit jaar geen feestje te houden. Vorig jaar vierde ik trouwens mijn ‘net-niet-kroonjaar’ en dat was al supergezellig. Wellicht had ik toen een vooruitziende blik? Ach, hoe erg is het om het een jaar eens niet te vieren. Ja, ik word fifty years old en dat is best een mijlpaal. Maar dat kunnen we ook prima ‘en petit comité‘ vieren.
Hoe kenne we dat nou viere in coronatijd?
Met zijn drietjes naar de lokale sushi-tent. Datenight? Als Opa en Oma willen (en kunnen. Want dat weet je nooit zeker in deze tijden) oppassen. Dat geldt voor onszelf overigens ook. Want als een van ons verkouden is, of zelfs maar niest of hoest. Dan moeten we toch thuisblijven. Afijn, mocht het lukken dan wordt het een bezoekje aan Ron Blaauw. Of dat Ouderkerk aan de Amstel, Laren of Amsterdam wordt is nog een verrassing.
Fifty something of vijftigminner
Het gaat erom blij te zijn met dat wat er is. Ook een pluspunt van ouder worden trouwens. Er is veel minder onzekerheid (dan toen ik in de twintig was); het ego is – nagenoeg – weg; hoe anders zit je nu in elkaar dan pakweg twintig, dertig jaar geleden. En zoveel meer is duidelijk. Want een van de dingen die ik ontzettend graag wilde doen is een specifieke tatoeage laten zetten. De ‘m’ van mama op mijn rechter bovenarm, maar dan ook graag in het handschrift van mijn moeder. De afspraak stond voor eind augustus, net voor mijn vijftigste verjaardag. En toen werd Mila verkouden. In coronatijd staat dat gelijk aan ‘alles afzeggen’.
De ‘m’ van mama in mijn moeder’s handschrift
Helaas was dat dus ook zo. Ik vertelde alles – vanzelfsprekend – eerlijk van te voren en hij (Joey de Boer, top tattoo artist – ik stond ruim een half jaar op de wachtlijst) kon gewoon het risico niet nemen. Maar dan komt het kippenvel moment. Zijn eerstvolgende mogelijkheid op korte termijn was … 9 september. De verjaardag van mijn moeder. En zo geschiedde het dat mijn zo gewenste tattoo op mijn moeder’s verjaardag werd gezet.
Fifty and happy as fuck
En laten we eerlijk wezen. Waar het echt om gaat? Is dat alles op zijn pootjes terecht aan het komen is. Van een baan waarin ik al zoveel jaren ongelukkig was naar werk dat echt bij mij past. Maar het allerbelangrijkste? Ik heb het kind, het zieltje dat al zoveel jaren om mij, om ons heen cirkelde mogen krijgen. Want een kind neem je niet. Dat krijg je. Mijn moeder heeft haar zes mooie jaren mogen meemaken. Ik ben steeds meer mijzelf aan het vinden. En hoe het leven ook gaat lopen. Al het moois dat we tot nu toe hebben meegemaakt kan ons nooit meer worden afgenomen.
Vijftig, 50, fifty
Vijftig worden staat voor mij gelijk aan tevreden zijn met wat je hebt. Dankbaar zijn voor je leven. Open staan voor al het moois en nieuws dat voor je klaarstond en staat. Niks stress om ‘oud’ worden of ‘van middelbare leeftijd’ zijn. Maar voelen hoe dierbaar het is dat je ouder mág worden. En kijken wat het leven je in elke fase daarvan te bieden heeft. Dus ja. Fifty and happy as I can be. Niets is perfect, en tegelijkertijd alles. Het een kan naast het ander bestaan.
Hoe kijk jij aan tegen ouder worden? En tegen welke verjaardag zag jij het meeste op?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
