Feelgood of melancholie? Hoezo? Wat gingen jullie doen dan? De man en ik hadden weer een datenight afgelopen weekend. Tot mijn – in eerste instantie – (lichte) teleurstelling gingen we kort een hapje eten (daar hadden we precies een klein uurtje de tijd voor) en daarna naar de film. Zwager en acteur Jord had aangegeven dat hij deze specifieke film prachtig vond. Wat voor ons de trigger was om hem ook te willen zien. Later bleek nog dat deze film ook een aantal Oscars had gewonnen. Waarom een teleurstelling dan vraag je? Omdat ik het gevoel heb dat je dan veel minder bijpraat dan wanneer je met zijn tweetjes uitgebreid uit eten gaat.
Op vrijdagavond éven naar Amsterdam rijden
Maar o boy, wat was het anders! En wat ben ik blij dat ik – doordat ik wat ziekjes was en dus een stuk milder (that’s how I roll) – met een open blik deze datenight was ingegaan. Allereerst de reis naar de (fantastische) locatie waar de film draaide, de Filmhallen in Amsterdam. Die voorliep niet zo voorspoedig als we hadden verwacht. Op vrijdagavond, half zes richting Amsterdam. Dat is toch wel vragen om moeilijkheden? Yes, it was.
Hotdog, Gin Tonic, frozen yoghurt of een Vietnamese baquette?
Ongeveer kwart over zes waren we op onze bestemming. Een tikje gehaast liepen we vanuit de parkeergarage de Hallen in. Op naar de Foodhallen. Man o man, wat zag dat er gezellig, leuk en gaaf uit! Eerst hebben we – met jas aan – een rondje gemaakt langs alle stands in deze ontzettend leuke (op dat moment wel wat koude en tochtige) foodcourt. Een feelgood moment. Bij een van de eerste stands wilde ik al stoppen, maar de man vond een hotdog voor een datenight toch te ver gaan.
A total crush!
Bij de Vietnamees (ook al redelijk aan het begin van de hal) ging ik echter met de hakken in het zand. Want daar viel mijn blik op een Vietnamese baquette ’total crush tofu‘. Wat dat precies was? Een overheerlijk knisperend, knapperige warme baquette, gevuld met ‘deepfried tofu, hoi sinsauce en sesame seeds‘. En heel veel chilipepers, mjam. Het meest heerlijke broodje ‘ever‘. De man nam eenzelfde baquette (saigon rib-eye), maar dan gevuld met ‘grilled rib-eye, soy sauce, honey‘. Een feelgood moment voor onze maagjes.
Iets met boven een prullenbak eten
Een klein minpuntje? Het was er op het moment dat wij er waren ontzettend druk en er zijn (veel) te weinig zitplaatsen. Wat er voor ons in heeft geresulteerd, dat we aan een statafel annex prullenbak hebben gegeten (dat was onze romantische ‘table for two‘). Je kan niet alles hebben hè. Gelukkig bedacht H. zich dat er helemaal vooraan een stand was met feelgood-desserts. Frozen yoghurt en veel, heel veel vers fruit. Ik noem mango, framboos, bessen. Heerlijk. Genieten.
Van ‘romantisch diner’ naar de film
Binnen een half uur waren we klaar met ons ‘diner’. Romantisch? Nee, niet echt. Maar het was wèl overheerlijk. En gezellig. Snel. Makkelijk. En we hadden uiteindelijk zelfs tijd over! Om tien voor zeven stonden we klaar voor de deur van zaal 5. Toch wel een tikje benieuwd hoe deze film waar zo lovend over werd gesproken zou zijn. Heel eerlijk? Bij de eerste scène moest ik even slikken. Wat is dit?!? Wordt het een musical-film. Waar gaat dit heen?
Dit komt bij je binnen
Zonder teveel van de verhaallijn van de film te verklappen – al heb ik het vermoeden dat half Nederland de film al heeft gezien – wil ik je vertellen dat deze film veel meer in zijn mars heeft dan je aanvankelijk denkt. De personages. De manier waarop met name de veelzijdige Emma Stone, maar zeker ook de knappe Ryan Gosling hun rol spelen. De onderlinge verhoudingen. De gevoelens. Het komt allemaal heel.erg.binnen.
Feelgood?
Na het einde te hebben gezien dacht ik bij mijzelf. Een feelgood film? Nou nee. Omdat je vlak voor het einde van de film nog een keer het leven krijgt te zien. Vanuit het gezichtspunt van Mia. Een beeld van hoe het leven ook had kunnen lopen voor Mia en Sebastian. Werd ik de melancholie ingetrokken. Des te verhelderender was het gesprek met schoonmoeder (zij paste die avond op ons dochtertje) die toevallig dezelfde film een dag eerder had gezien. Ik zeg het niet zoals zij het zelf heeft gezegd. Dat klonk namelijk veel beter. Maar misschien begrijp je het in mijn bewoordingen ook: “Ze helpen elkaar op zo’n manier dat ze allebei echt gáán voor hun droom. Maar dat is meteen ook wat ze juist uit elkaar drijft”
Keuzes maken hoort bij het leven
“Betekent deze afloop. Zoals het echte einde van de film was. Dat ze minder gelukkig is met haar man. Diegene met wie ze uiteindelijk is getrouwd en zelfs een dochtertje mee heeft gekregen? Nee. Het is een kort moment. Bijna zwijmelend. Waarop ze terugkijkt hoe het leven ook had kunnen lopen. Maar het leven liep anders. Het is een keuze die ze allebei hebben gemaakt. Ze zijn voor hun droom gegaan. Ook al betekende het dat ze niet meer samen konden zijn“.
Het is goed
En dat is meteen ook het mooie. Wat ik – terugdenkend – ineens herkende aan het allerlaatste moment van de film. Ze keken elkaar nog één keer aan. In dat ene moment straalde alle emotie, alle herinneringen, alle liefde uit hun ogen. Voor elkaar. Voor wat was geweest. Toen – na wat een eeuwigheid leek – glimlachten ze. Knikten ze naar elkaar. En draaiden ze zich om. Het was goed.
Prachtig! De emotie zat en zit nog hoog bij mij. Een film die je gek genoeg doet realiseren wat je hebt. Iets heel moois. Om te koesteren. Maar ook een film die je doet nadenken. Jaag jij je droom na?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
Photocredits: BAKOUNINE / Shutterstock, Inc.
