Kan dit het effect zijn van langdurig pesten?

Het zal niemand ontgaan zijn. Het ergste van het ergste dat kan gebeuren. De ouders van de kinderen van de basisschool in Texas zijn buiten hun zinnen van verdriet. Je brengt je kind naar school en hij of zij komt nooit meer thuis. Tranen terwijl ik dit typ. Hoe is het mogelijk dat de wereld zo in elkaar kan zitten. Dat iemand het in zijn kop haalt om dit jonge kinderen, hun ouders, hun familie aan te doen. Hoe is het mogelijk dat dit anno 2022 nog kan gebeuren? Kan dit echt het effect zijn van langdurig pesten? Wat min of meer gezegd wordt over de jonge dader.

Verschrikkelijk

Schrijf ik dit om sensatie-redenen? Absoluut niet. Uit grote zorg om onze dierbaren? Uit angst voor alle andere kinderen in de wereld? Zeker. Behalve dat ik er helemaal stil van ben, er verdriet om heb en meeleef met alle families van deze arme kinderen en leraressen deed het mij denken aan langdurig pesten. Want dat schijnt de reden te zijn geweest voor deze 18-jarige (ze noemen hem man, ik noem het nog een kind) jongen om dit te hebben gedaan.

Kan dit echt het effect zijn van langdurig pesten?

Pesten? Ik ben zelf gepest. Langdurig. Als kind, maar later ook op de middelbare school. Dat pesten op iedereen een ander effect heeft is duidelijk. Maar dit? Natuurlijk moet je meer over de achtergronden weten voordat je een oordeel op tafel mag slingeren. Maar het mag duidelijk zijn dat dit nooit had mogen gebeuren.

Weg met wapens!

Op de allereerste plaats zou het onmogelijk moeten zijn om als kind, als jongen, of überhaupt als persoon ‘zomaar’ een wapen te kunnen kopen. Dat zou toch niet moeten kunnen? Zeker als je leest dat dit de 27ste keer is dat een dergelijke slachtpartij (want anders kun je het niet noemen) heeft plaatsgevonden op een school. Een of meerdere wapens kopen en dan in koelen bloede kinderen en dan ook nog zulke jonge kinderen vermoorden. Ik vind dit zó heftig. Het is gewoon niet te bevatten.

Ik volg het nieuws niet meer

Ik volg al een hele tijd het nieuws niet meer. En met een reden. Er is al zoveel negativiteit op de wereld en ik wil mij daar niet in laten meezuigen. Maar de radio stond aan en ineens hoorde ik de berichten over dit enorme drama. Weet je? Ik functioneer op dit moment gewoon even niet meer. Alle strakke plannen die ik had zijn overboord gegooid. Ik kan niet wachten totdat ik mijn kind van school kan halen en heel intens kan knuffelen.

Hoe leg ik dit uit aan mijn tienjarige kind?

Hoe leg ik haar dit uit? De dader / deze jongen is – zijn hele leven – zo gepest dat hij is doorgedraaid? Noem ik het een ziekte? Ga ik vertellen over pesten in het algemeen? Of over het effect van pesten op iemand in het bijzonder? Hoe verklaar ik dan deze gruweldaad? Moet ik dat wel koppelen aan pesten? Is het beter om het er helemaal niet over te hebben? Ik weet het niet. Maar ik geloof in eerlijkheid en ze zal ongetwijfeld aan mij merken dat iets mij dwars zit.

Langdurig pesten in mijn jeugd

Want zelf heb ik ook niet heel duidelijk verteld wat er vroeger bij mij is gebeurd. Op de een of andere manier wil ik haar daar ‘vrij’ van houden. Wil ik niet mijn ervaringen spiegelen op haar. Omdat ik wil dat ze onbevangen in het leven staat en niet mijn ’trauma’ meeneemt. In het kort? Ik was vroeger als (jong) kind heel beschermd opgevoed en daardoor (veel te) zacht. Ik was erg tegen onrecht en nam het daardoor op voor de zwakkeren in onze klas. Want geloof mij. Op ‘onze’ basisschool (en dan heb ik het over de zeventiger jaren) werd ook flink gepest. Kinderen onderling kunnen zo hard zijn.

“Lieverdje, doe dat maar niet”

Afijn, doordat ik het opnam voor de ‘zwakkeren’ (ook zo’n oordeel trouwens) werd ik ook ‘afgezeken’. Ik kan het even niet anders noemen. Mijn moeder kwam meteen naar school (en maakte het alleen maar erger) maar leraren reageerden daar niet echt adequaat op. Toentertijd waren ze behoorlijk nogal soft (zo’n beetje als: “Lieverd, dat mag je niet doen“. Heel effectief, maar niet heus). Toch heb ik geen rottijd gehad op de basisschool. Het was wel een tijd met een donker randje. Dat dan weer wel.

De middelbare school en pesten

Op de middelbare school was het wel even een ander verhaal. Ik zeg het maar zoals het is. Ik werd de eerste jaren met de tram vanuit Nieuwegein naar school (in Utrecht) gebracht. Ja, je leest het goed. Ik was inmiddels 11 jaar, zat in de brugklas en mijn moeder ging met mij mee totdat … ik weet het niet meer precies. In ieder geval nog een flink aantal jaren. Dat was natuurlijk ‘food for pesten’, dat snap je wel. Dus uiteindelijk – na heel lang zeuren thuis – ging ik met de fiets naar school. Vanuit Nieuwegein naar Utrecht. Net zoals andere leerlingen deden.

Pispaaltje

Maar ja, ik was toen wel al het pispaaltje. Mijn klasgenootje die met mij meefietste vanaf Nieuwegein zag het al van ver aankomen. De drie jongens die mij vaak opwachten. Bij voorkeur op de brug over de rivier. Daar gingen ze mij lastigvallen. Aan mijn tas rammelen onder de bagagedrager (ik had natuurlijk net zo’n nerdy maar wel plastic schooltas). En met een beetje pech gingen ze tegen mijn fiets schoppen en donderde ik ervan af. Mijn klasgenootje? Die fietste snel door. Achteraf gezien heb ik haar dat nooit vergeven trouwens. Ik weet het nu nog.

Poppen aan het dansen

Toen mijn ouders erachter kwamen? Nadat mama het uit mij had moeten trekken trouwens. Mijn gedrag veranderde namelijk, maar ik wilde niets zeggen. Want stel je voor. Dan zou ze weer naar school gaan en dan had je de poppen aan het dansen. Wat er toen gebeurde? Dat heb ik blijkbaar verdrongen, want ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat ik nagenoeg alleen maar slechte herinneringen heb aan een tijd die leuk had moeten zijn.

Van zacht naar onhandelbaar

En toch heb ik er  – gelukkig – niet zoveel ‘last’ van gehad. Mijn eigen gedrag was wel het tegenovergestelde geworden. Dat dan weer wel. Van zacht werd ik een redelijk onhandelbaar kind (of misschien viel dat wel mee maar is het mijn eigen perceptie). Ik kan mij wel recalcitrant gedrag herinneren en dat mijn moeder en ik botsten. Maar of dat specifiek door het pesten kwam? Geen idee en maakt dat überhaupt wat uit?

Het effect van langdurig pesten

Punt is dat je bent wat je zelf van het leven maakt (zo geldt dat voor mij dan). Blijven hangen in dat wat je overkomt is een optie. Het tegenovergestelde gaan doen is weer een andere. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ieder persoon is anders en ik kan alleen maar praten over wat mij is overkomen en hoe ik daar op heb gereageerd. In mijn geval is het ‘goed’ gekomen. In die zin dat ik harder ben geworden. Ik liet niet meer met mij sollen. Kon veel beter mijn mannetje staan. Dat geldt niet voor iedereen.

Over pesten gesproken

Mijn kind zit in een klas / groep waar ze allemaal voor elkaar opkomen. Er wordt nagenoeg niemand gepest. En als dat wel gebeurt wordt het direct besproken. Door de ontzettend goede leerkrachten. Met de kinderen onderling. Onlangs hadden ze het nog in de klas over het beeld dat ze van zichzelf hebben. Gelukkig was bijna iedereen positief. Toch zijn er een paar kinderen met een negatief zelfbeeld. Daar wordt wat mee gedaan. Toevallig heeft mijn dochter samen met haar vriendinnetje gisteren ‘regenboog’-envelopjes gemaakt. Voor ieder kind in de klas. Daarin zit een briefje met daarop een positieve tekst over het kind. Mijn hart stroomde vol. Vol liefde.

En dan hoor je vandaag dit afschuwelijke bericht op het nieuws. Mijn hart huilt.