Een uitspraak die ik ooit ergens heb gelezen en waar mijn haren spontaan van rechtovereind gaan staan: “Met één kind ben je een stel met een kind. Met twee kinderen ben je een gezin“. Wat er precies in mij opkomt? Woede (want hoezo zijn wij geen gezin?), verdriet (het raakt natuurlijk een pijnpunt bij mij, anders komt de boosheid niet zo omhoog) en berusting (waarom maak ik mij zo druk om wat anderen vinden? Het gaat toch om ons?).
Dolblij dat we een kind hebben mógen krijgen
Laat ik vooropstellen dat ik ongelooflijk blij ben dat wij überhaupt nog een kindje hebben mogen krijgen. Want vanzelfsprekend was dat in zijn geheel niet. Een kind neem je niet, dat krijg je. Ik realiseer mij dat ik er nooit volledig open over ben geweest en dat ga ik nu ook niet doen, want sommige dingen zijn echt privé. Soms zijn er omstandigheden waardoor het krijgen van een kind niet makkelijk gaat en zelfs onmogelijk lijkt.
Spontaan zwanger op je veertigste
We waren dan ook intens dankbaar dat ik – geheel spontaan – op mijn veertigste alsnog zwanger mocht raken van een prachtig mooi en gezond babymeisje. Een geschenk. Een wonder. Ontzettend bijzonder. Je leven verandert helemaal. Waar we ruim twintig jaar alleen met elkaar en onszelf rekening hadden gehouden, wordt dat dan helemaal anders. Je kind, jouw kind, jullie kind staat ineens (en voor altijd) op nummer één. Je bent een gezin. Toch?
Neem het niet zo zwaar op meid
Zo voelde en voelt dat tenminste. Waarom dan een uitspraak zoals hierboven? Van wie komt dat eigenlijk af en waarom? Wie bepaalt dat. Een moeder van meerdere kinderen? Een vader? En wat heeft zij (of hij) dan te zeggen over anderen. Waarom ziet die persoon niet hoe kwetsend een dergelijke opmerking kan zijn? Hoeveel schade zoiets teweeg kan brengen? Nou, het raakt jou, dus het is jouw persoonlijke probleem Rory? Neem het niet zo zwaar op!
Het is mijn pijnpunt
Guilty. Dat klopt natuurlijk ook. Want zoals ik eerder vertelde is het een pijnpunt bij mij. Het raakt mij niet voor niets zo erg. Een voorbeeld wat ik al eens eerder heb aangehaald in ‘Wanneer komt de tweede?‘. Ik las – toen ons dochtertje net een paar maanden was – een Ouders van Nu en belandde bij een item aan waarin zusjes en broertjes werden gefotografeerd. Een foto kwam ontzettend bij mij binnen. Een meisje van een jaartje of twee lag naast een pasgeboren babymeisje en knuffelde haar. De tranen schoten in mijn ogen.
Ontneem ik mijn kind iets?
Het was het startpunt voor een overleg met H. Want wat ontnam ik ons kind eigenlijk? Was ik zelf niet zeventien jaar enig kind geweest? En gunde ik ons dochtertje niet een zusje of broertje? Ik ben van het gevoel. H. is meer van de ratio en nuchterheid. Hij kon kort en krachtig zijn. Natuurlijk zou het geweldig zijn. Maar ik ging inmiddels richting de 42. Hij was al 44. Het was een wonder dat we een kindje hadden mogen krijgen. We hadden ons – gelukkig – van te voren niet al te veel verdiept in wat er allemaal fout had kunnen gaan. Dit moesten we zien als een geschenk.
De wens is diep in mij verstopt
Het klopte wat hij zei. Dat voelde ik ook echt. Maar ergens, heel diep verstopt borrelt zo nu en dan de gedachte aan een broertje of zusje voor ons dochtertje weleens op. Dat gebeurt op de gekste momenten. Even wat achtergrondinformatie. Jullie weten dat ik een grote fan ben van de degelijke, prachtige producten van het Scandinavische merk Stokke? Dat begon eigenlijk allemaal met toen mijn Engelse vriendin en ik de kinderwagen uitzochten. Het werd al vrij snel besloten, de Xplory zou het worden. Een mooie wagen waar ik heel veel plezier van heb gehad.
Thule Sleek
Maar toen ik onlangs tijdens de Negenmaandenbeurs bij – het eveneens Scandinavische merk – Thule langs wandelde viel mijn blik op hun nieuwe kinderwagen, de Thule Sleek. En kwam de wens die er ooit is geweest, niet heeft kunnen zijn en toch ergens in mij rondwaart in volle vaart omhoog. Want toen ik de mogelijkheden zag van deze flexibele kinderwagen (denk aan een dubbele kinderwagen met de omvang van een enkele kinderwagen) moest ik tóch weer denken aan wat had kunnen zijn. Gezellig wandelen met zowel je peuter als je baby. Er is zoveel mogelijk qua combinaties. Ook een zogenaamde tweelingmodus waarin je twee reiswiegen of twee zitjes kunt plaatsen en nog steeds een compacte kinderwagen hebt!
Een tweeling?
Want wist je dat in onze familie ook tweelingen voorkomen? Mijn Nederlandse Oma had tweelingzussen en vroeger werd wel eens gekscherend verteld dat het een generatie zou overslaan (en dat ik dus een tweeling zou kunnen krijgen). Nu moet ik eerlijk zeggen dat het vragen of we niet eens aan kinderen zouden beginnen ergens rond mijn 23ste startte, maar dat het zo ongeveer stopte toen ik eind dertig was. Mensen durfden het niet meer te vragen of gingen de confrontatie liever uit de weg.
(photocredits: Thule)
Ook met één kind ben je een gezin
Om een lang verhaal kort te maken. Wij zijn ouders van één dochtertje en we voelen ons een gezin. We zíjn een gezin. En ik vind dat het geen vraagstuk zou moeten zijn. Of onderwerp van gesprek. Meerdere kinderen hebben maakt je niet méér tot een gezin. En ‘maar’ één kind hebben maakt je ook niet minder dan een gezin.
Wat vind jij van de uitspraak: “Met één kind ben je een stel met een kind. Met twee kinderen ben je een gezin“?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
