Ik ben echt? Bedoel je daarmee te zeggen dat andere mensen niet echt zijn? Nee, dat zeg ik niet. Waar ik wel op doel is de tendens om je beter voor te doen dan je bent. Misschien is ‘beter’ niet eens een goed woord. Wat ik veel zie zijn foto’s met een upgrade. Net even een mooi filtertje erover heen. Of bijvoorbeeld alleen maar mooie, fijne en leuke momenten. Begrijp mij niet verkeerd. Ook ik maak mij daar zo nu en dan ‘schuldig’ aan.
Spugen in je slons-outfit
Dat je af en toe een baaldag hebt? Er niet uitziet omdat je een dikke vette pukkel op je kin hebt. Onopgemaakt in huis rondloopt. Ziek bent en in je meeste slons-outfit in huis ligt, hangt en (bijna) spuugt? Nee, dat krijgt niemand te zien. Terwijl dat ook ‘echt’ is. Aldus, eens moet de eerste keer zijn, dus hierbij. How do you like me now? What you see is what you get.
Altijd tip top? Ik dacht het niet
Natuurlijk doe ook ik mijn best om er altijd tip top uit te zien. Op zich is dat iets waar ik voor sta. Maar waarom is het eigenlijk zo verkeerd om ook te laten zien dat het weleens anders loopt? En je gewoon echt jezelf durft te laten zien? In mijn geval? Dochterlief heeft zes dagen lang koorts. Dat nekt mij. Want het is spannend. Ingewikkeld. Al moet ik zeggen dat ik steeds beter leer los te laten en te vertrouwen.
Vette koorts
Maar goed. Ze hoestte natuurlijk per ongeluk in mijn gezicht. Ik overlaad haar continu met kusjes en ook dat is soms niet helemaal handig. Gevolg? Vannacht werd ik wakker met een wattenhoofd en vanochtend zei de thermometer 39,2. Hmmm. Een moeder met koorts en een nog ziekig kindje van 5 jaar in huis. Niet ideaal. Zeker niet omdat ik ook nog urine van dochterlief moest laten checken.
Hulde aan de Oma’s en Opa’s
Gelukkig is Opa zo ontzettend lief om direct langs te komen en dat voor mij weg te brengen naar de huisarts. Hulde aan de mensen die altijd direct klaarstaan als er iets is. Ik heb het dan specifiek over Oma, Opa en andere Oma. Als ik ineens een superleuk (blog)event heb en Mila moet worden opgehaald van school. Of zoals nu, als ik mij echt bijna niet uit bed kan slepen. Duizelig van de koorts probeer de dag door te komen. Want echt uitzieken, zoals vroeger, dat zit er niet meer in.
Nee, ik ben niet zielig, ik ben echt
Of ik mijzelf zielig vind vraag je? Nee hoor. Het is zoals het is. Dit is nu eenmaal het leven. Of je nu een veertigplus moeder bent of niet. Ik denk dat dit voor iedereen hetzelfde is. Ziek kind, zelf ziek zijn. Ineens loopt het anders. En dus hang ik nu echt rond in mijn afgedragen, smoezelige ochtendjas, nog steeds in pyjama. Met een koortsig hoofd. En hoop ik dat ik vandaag niet de deur hoef open te doen.
Iets met kwetsbaar opstellen
Maar daarentegen. Het voelt steeds meer alsof ik echt mijzelf durf te zijn. Ik ben Rory. Ik kan er waanzinnig goed verzorgd uitzien (al zeg ik het zelf), maar ik kan mij ook letterlijk ‘ruk’ voelen. Er ook zo uitzien. Waarom zou ik dat niet posten? Het maakt mij meer echt. Meer kwetsbaar. Maar dat is wel wie ik ben. Wie we eigenlijk allemaal zijn. Echte mensen. Van vlees en bloed.
Durf jij jezelf te zijn op social media?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
