Vandaag, zaterdagochtend 14 november, ging ik in alle vroegte naar een workshop van het Rode Kruis. EHBO voor baby’s en kinderen. Iets wat ik al heel lang wilde doen, maar wat tot nu toe steeds niet was gelukt. Leren hoe je baby’s en kinderen kunt redden. EHBO in vier stappen. Levensreddend handelen.
Levens willen redden
Ik zal je vertellen. Het is ongelofelijk nuttig. Extreem belangrijk en naar mijn persoonlijke mening zou iedereen dit moeten (willen) leren. Het maakt je minder onzeker. Het maakt je meer bewust van wat er kan gebeuren. Het zet je aan het denken. Maar het allerbelangrijkste. Je leert hoe het mogelijk is om levens te redden.
Samen en alleen
Ik ben erg eager en wil alles leren. Want het is zeker niet alleen theorie, maar juist ook praktijkervaring opdoen. Met elkaar. Als groep. Als ouders. Als Opa en Oma. Als mens. Het is interessant en leuk. Totdat je ook gaat ‘oefenen’ met een pop. Een babypop. En het ineens wel heel erg dichtbij komt allemaal. Een onschuldig en kwetsbaar mensje. Een leven wat nog zo intens jong en fragiel is. Waar zoveel mee kan gebeuren. Dat raakt mij. Enorm.
Dichtgeknepen keel
Was ik de enige die een dichtgeknepen keel ervoer? Waterige ogen kreeg? De neiging voelde om te moeten huilen? Misschien wel, maar ik denk het niet. Een mensenleven wat je zomaar zou kunnen redden. Dat maakt kwetsbaar, maar ook dankbaar. Ik ervaar het als een gevoel dat ik de wereld een klein beetje beter kan maken.
De duale wereld
Ik had het nieuws volledig gemist. Maar werd er met mijn neus vierkant opgedrukt. Door de verhalen van mensen in de trein. Het nieuws op de radio. De kranten die volstaan. En ineens is die dichtgeknepen keel er weer. Maar nu met tranen die over mijn wangen rollen. Hoe is het mogelijk dat de wereld op deze manier in elkaar zit? Aan de ene kant – op microniveau – zijn er mensen bezig te leren hoe je het leven van een baby, een kind, een mens kan redden. Aan de andere kant zijn mensen bezig met het letterlijk afslachten van onschuldige mensen. Zonder respect, zonder gevoel, uit naam van een ander.
De wereld een beetje beter maken
Van een vriendinnetje op Facebook las ik een deel van een zin: “De wereld is niet stuk. De wereld is nooit heel geweest“. Een zin die bol staat van de negativiteit, maar ook van de waarheid. Hoe graag ik als moeder ook graag wil dat dit een veilige, vredige wereld is voor mijn dochter om in op te groeien. Het is het niet. Natuurlijk kan ik blijven hangen in dat gevoel. Alle moeilijke situaties ontwijken en blijven hangen in de angst. Maar is dat een wereld, een beeld wat ik mijn kind mee wil geven?
Noem mij naïef, maar dat is niet waar ik wil zitten. Ik wil – op mijn manier – een klein steentje bijdragen aan een betere wereld. Aan bewustwording. Ook al is dat minimaal. Als iedereen dat op zijn of haar manier zou doen. Dan is stap 1 al gezet.
Leef jij je leven uit angst? Wat doen dit soort vreselijke gebeurtenissen met jou?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
