De ramp die iedereen bij zal blijven

Wat kan het ingewikkeld zijn. Ergens enorm mee zitten. ’s Nachts wakker worden en dat de ramp dan het eerste is waar je aan denkt. Het raakt mij. Enorm. Al die kinderen die er ineens niet meer zijn. Gezinnen die uit elkaar gerukt zijn. Mensenlevens verwoest. Zowel van de overledenen als van de nabestaanden. Een ramp. En waarom? Willekeur. Onbewust of juist bewust? We weten het (nog) niet. Zullen we het ooit echt te weten komen?

Als je zelf moeder (of ouder) bent geworden

Sinds ik moeder ben geworden is het net alsof een deel van de – noem het maar – oppervlakkigheid die mijn leven beheerste is afgenomen. Het ego is (meer) weg. Dingen raken je veel meer. Een enorme ramp zoals dit. De speech van Minister Timmermans heb ik huilend bekeken. Wat ontzettend goed gesproken. Wat geweldig goed verwoord.

Laatste momenten

Ik probeer mij voor te stellen hoe de laatste momenten van deze mensen moeten zijn geweest. De angst. Het besef. Ik hoop zo dat ze er niet veel van hebben gemerkt. Dat het snel is gegaan. Aan de andere kant hoop ik dat ze troost bij elkaar hebben kunnen zoeken. Dat ze elkaar nog even aan hebben kunnen raken. Elkaar aan hebben kunnen kijken. Hele gezinnen weggevaagd. Hoe is het mogelijk! Hoe is het mogelijk dat dit soort dingen kunnen gebeuren?

Afschuw en verdriet

Natuurlijk heeft iedereen er een mening over. Ook over de situatie daarna. Over de gevoelens die mensen wel of niet mogen hebben. Over de meningen en woorden die mensen wel of niet op social media mogen plaatsen. Maar ook over de rampplek. Wat daar gebeurt. Wie wat weghaalt. Op het oog respectloos en zonder eerbied. Toch wil ik zo min mogelijk oordelen. Want ik kan onmogelijk alle facetten zien en weten. Wat ik wel weet is dat afschuw en verdriet overheersen. Het raakt mij enorm.

Wat toon je wel of niet online

Het is moeilijk. Deel je wel of niet je medeleven online? Ik merk dat ik zo ontzettend meevoel met de slachtoffers en nabestaanden. Zoveel verdriet voel. Het is een keuze die ieder voor zich moet maken. Wil je het bij jezelf houden? Prima. Voel je de behoefte om je gevoelens te delen? Ook prima. Waarom oordelen over mensen die wel of niet hun medeleven tonen? Het is iets wat makkelijk gedaan wordt. Maar wil je dat ook? Hoe kan je voelen wat iemand voelt? Hoe kan je oordelen of iemands gevoel oprecht of niet oprecht is? En gaat het daar ook om?

Verdriet en respect

Het belangrijkste in dit alles is volgens mij het verdriet. Respect hebben voor dit verdriet. De pijn en het verdriet van de nabestaanden. De mensen die nooit meer hun ouders, partner, kinderen, vrienden zullen zien. Zelfs het verdriet van mensen die niet familieleden, vrienden of kennissen hebben verloren. Maar die met dat verdriet tonen ook maar gewoon mens te zijn.

Wat vind jij dat men mag schrijven over gebeurtenissen zoals deze ramp?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl