Dankbaar zijn

Dankbaar zijn. Wat kan je toch dankbaar zijn met wat je hebt. En dat zeg ik nu terwijl ik aan een koffie verkeerd zit met een enorme pure chocolade truffel. Over van het kersteten. Ik weet nog goed dat een aantal jaren terug het glas zomaar halfleeg kon zijn in plaats van halfvol. Dan mocht ik een gewilde cursus niet doen; of iemand beschaamde mijn vertrouwen; of er werd over mij geroddeld. Erg? Niet heel erg, maar toen wel. Ik zag alles gewoon veel meer zwart-wit dan nu.

Ouder en wijzer?

Naarmate je ouder wordt, word je wijzer. Dat is niet alleen een cliché-uitdrukking, maar ook echt waar. In mijn geval dan. Je hebt alles al een keer meegemaakt en uiteindelijk komt er gewoon een moment dat je niet meer primair reageert, maar denkt: “ok, been there, done that. Wat is hier precies nu erg aan”? En vervolgens gewoon je schouders ophaalt, reageert (of niet) en gewoon doorgaat.

Denkhoofd versus gevoel

Waar ik vroeger bleef hangen in de emotie en in mijn ‘denkhoofd’, zit ik nu juist veel meer in het gevoel. Wat doet het met mij? Wat voel ik daarbij? En het meest belangrijke…wat doe ik daar dan vervolgens mee? Het kan ‘lekker’ voelen om direct oftewel primair te reageren, maar is dat het juiste om te doen? Als je het nu even hebt laten bezinken. Wat voel je dan?

Focussen

Wat ik heb geleerd? Wees dankbaar. Dankbaar voor alles wat je wél hebt. Het is zo zonde om tijd te verliezen door te focussen op wat je nog niet hebt of nog een trapje verder, wat een ander wél heeft. Zo ben ik zelf heel dankbaar voor de afgelopen mooie en pure Kerstdagen. Hoe iedereen ons minimaliseren begrijpt. Hoe de kleine dingen er echt toedoen. Hoe mooi het is als je even in een dipje zit en de emoties hoog zitten, de gift van iemand anders je weer uit het dal kan trekken.

Dankjewel!

Dus dankjewel lieve ouders en schoonouders (die we stiekem allemaal als onze ouders zien), lief broertje, lieve Serena en last but not least, lieve Huib en Mila.

Het glas is halfleeg of juist halfvol? Herkenbaar?