BAM! Dat kwam even goed binnen “Excuse me? Daar ben je niet zo goed in? Waar hèb je het over?“. Een excerpt uit de conversatie zoals de man en ik die onlangs hadden. Hij was net terug van een kennismaking met nieuwe buren. Alleen. Want ja, iemand moet thuis blijven bij ons dochtertje toch? Het gesprek ging over mijn onwil om ook aanwezig te zijn bij dit soort bezoeken.
In je comfy outfit netflixen? I love it
Heel eerlijk? Het is de waarheid (ik laat ons dochtertje sowieso niet alleen thuis). Maar het kwam mij wel goed uit. Want ik was moe. Na de afgelopen dagen met een ziek kindje. Tussendoor proberen te schrijven. Werk te doen. Bij te blijven. En sowieso. Aan het einde van de dag? Ben ik gewoon moe. En heb ik de ruimte niet (meer) om sociaal gewenst gedrag te vertonen. Dan wil ik gewoon lekker in mijn comfy outfit a) op de bank hangen, b) de nieuwste Gilmore Girls op Netflix kijken, c) samen juist naar The Good Wife kijken, d) nog wat mails beantwoorden of … gewoon even niets doen. Daar ben ik dan wel weer goed in. Soms.
Vroeger was alles anders
Vroeger? Toen was alles anders. Hoe dan vraag je? Hoe leg ik dat nu het beste uit zonder te zweverig te worden. Zo dan maar. Ik was een ‘voeger’. Ik deed de dingen die sociaal gewenst waren. Omdat het zo hoorde. Als vriendin (en later vrouw) van. Als directiesecretaresse. Als dochter. Als kleinkind. Als mens. Begrijp mij niet verkeerd. Ik zag het zeker niet altijd als verplichting. Maar ik had wel een heel sterk moreel kompas. Over wat hoorde. Wat je voor een ander over hoorde te hebben. Nee zeggen? Dat kende ik niet. Als iets niet goed voelde? Toch doorzetten. Want zo hoort dat. Kortom, vol over mijn grenzen gaan. Daar was ik extreem goed in.
Daar ben je niet zo goed in, hè?
Hoe anders is het nu. Heel bot gezegd? Ik heb zo weinig ‘vrije’ tijd. Dat ik niet meer ga voor wat sociaal wenselijk is. Als er iets op mijn pad komt. En ik heb er oprecht zin in. By all means. Maar een verplicht nummer? Iets wat je ‘hoort’ te doen? Maar wat eigenlijk niet goed voelt op dat moment? Om wat voor reden dan ook? Nou nee. En laten we eerlijk wezen. Gaat het daar nu echt om? Het is toch belangrijk dat je respect voor elkaar hebt. Elkaar groet. Er – op een moment dat het nodig is – voor een ander kan en wil zijn? Maar betekent dat dan dat je dikke vrienden moet worden? Of bij elkaar thuis moet komen? Ik vind van niet.
Bescheiden èn sarcastisch?
Grappig genoeg krijg ik twee soorten feedback tegenwoordig. Het ene is dat ik (te) bescheiden overkom, te aardig, lief, thoughtful. Aan de andere kant hoor ik ook weleens dat ik een sarcastisch toontje blijk te hebben in de dingen die ik schrijf. Oordeel over anderen. Overigens zijn die laatste twee opmerkingen direct weerlegd door iemand anders. Daar niet van. Maar goed. Ik vind het bijzonder. Ambiguous it is…
Dat stemmetje van binnen
En hoe dan ook. Ik roep dit vol bravoure. Maar diep van binnen. Zit toch dat kleine, beleefde, nette meisje dat blijft fluisteren dat ik eigenlijk tóch wel naar dat event zou moeten gaan, omdat een kennis het organiseert. Dat je toch wel naar een verjaardag moet gaan, omdat je het niet kan maken om niet te gaan. Het verschil met vroeger is dat ik het stemmetje steeds meer negeer. Steeds meer voor mijzelf kies. Veel meer voel wat goed voelt. Veel minder ‘voeg’. Naar andere mensen toe. In sociaal gewenste situaties. Het leven is te kort om niet jezelf te mogen zijn.
Ben jij een voeger of juist iemand die zijn eigen pad volgt?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
