Wordt je compassie als moeder groter?

Compassie. Altijd al gehad. Vertaling volgens een encyclopedie: “verdrietig gevoel als iemand anders iets naars meemaakt “. Herkenbaar? Voor mij wel. Sinds ik moeder ben is de compassie nog groter geworden. Iets naars horen of zien waarbij kinderen betrokken zijn? Bijna niet te doen.

IJskoningin

Waar ik vroeger nog wel eens ‘ijskoningin’ genoemd werd (echt waar!), terwijl ik toen juist nog meer aandacht voor alles en iedereen had. Word ik nu misschien tot ‘koningin van de empathie’ gekroond. Ik vertelde al eerder dat het krijgen van een kind voor mij heeft betekend dat het ego (bijna) verdwenen is.

Empathie en compassie

Op de een of andere manier is dat nu ook ineens zichtbaar voor anderen. Hoe het komt weet ik niet. Als iemand ergens mee zit, wat kwijt wil of wat wil vragen…ze vinden mij. Vanmiddag nog. De eerste keer sinds tijden dat ik echt een hele dag voor mijzelf had. ’s Ochtends flink aan de slag geweest achter de pc. ’s Middags even de stad in voor inspiratie, wellicht wat schrijven en vooruit…verse visfrietjes en een cappuchino met een verse kaneelkoek (wat een combinatie? Inderdaad, dat vindt mijn maag inmiddels ook).

Ruimte geven aan de ander

Ik ben nog niet verder gekomen dan de visboer en ineens is daar een buurman die mij signaleert en direct zijn verdrietige verhaal doet. Eigenlijk helemaal geen tijd, want ik had de tijd voor mijzelf nodig. Toch heb ik hem even de ruimte gegeven om zijn verhaal te doen. Waar ik vroeger nog wel eens stiekem kon balen van zo’n moment. Ben ik nu veel meer van go with the flow.

De oprechte en lieve aandacht van Balinese mensen

Een van de mooiste voorbeelden voor mij van compassie is de reactie van een hotel in Bali, toen zij op de hoogte werden gesteld van het overlijden van een gezin met twee kinderen en een oma. Ze zijn overleden tijdens de ramp met de MH17 van vorig jaar. Het hotel heeft een brief gestuurd waarin zij hun compassie en medeleven tonen. Waarin ze uitleggen dat zij – als Balinezen – geloven in dat de geest de bestemming eerder bereikt dan het lichaam. Ze hebben in een ceremonie gebeden, gemediteerd en gezegend. Ze doen dat alles vanuit hun diepste gevoel voor mensen die zij zelf niet kennen.

Tranen

Tranen springen weer in mijn ogen. Van verdriet. Van medeleven. Maar ook vanuit het besef dat in deze wereld, waarin aardse en materiële zaken zo de hoofdrol spelen, er ook – misschien wel steeds meer – aandacht is voor elkaar. Oprechte aandacht. Voor de ander. Voor elkaar. Dat is compassie.

Wat zijn de momenten dat jij meevoelt met andere mensen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl