Combinatie werk en moederschap: best lastig
Moederschap lastig te combineren met werk. Hoe kom ik daar zo bij? Tja, omdat vandaag weer eens een voorbeeld is van hoe ik het eigenlijk niet goed weet te combineren. Vanochtend bij het wakker worden ging ik direct mijn mail bekijken (note to self: géén goed ochtendritueel) en ik werd direct afgestraft. Een mail van mijn webhostwinkel met een waarschuwing “dat de toegekende schijfruimte voor mijn site dreigt te worden overschreden“. Het eerste wat er bij mij gebeurt? Lichte paniek.
Goed in je vel zitten
Als ik goed in mijn vel zou zitten. In die zin dat ik voldoende slaap zou hebben gekregen. Rustig en stabiel de dag zou beginnen. Dan had ik dit waarschijnlijk met een klein schouderophalen aan mij voorbij laten gaan. Kom op zeg, de wereld vergaat absoluut niet! Maar dat werkte niet op dat moment, deze ochtend. Ik merkte gewoon dat ik mij direct van de wijs liet brengen door zoiets kleins. Van een mug een olifant maken…mijn specialiteit. Is dat ook moederschap?
Life is not a fairytale
Voordat ik het weet word ik wat snauwerig en kortaf en dat is echt het laatste wat ik wil. Dat gedrag wil ik niet meegeven aan mijn kind. Natuurlijk is het leven geen sprookjeswereld en kan het niet altijd ‘pais en vree‘ zijn. Dat begrijp ik ook. Maar toch. Het is en blijft lastig om dit soort dingen te scheiden. Ik denk dat dit voor iedere moeder geldt. Of je nu buitenshuis werkt, of vanuit huis, maar ook als je een ‘stay-at-home-mom’ bent. Je bent namelijk – naast moeder – ook nog een persoon. Je bent ook nog jezelf. En daar moet je ook tijd voor vrijmaken. Ook dat is moederschap.
Ik ben er ook nog!
Ik zeg ‘moeten’ terwijl ik niet geloof in iets ‘moeten’. In dit geval benadruk ik het toch wel even. Ik heb zelf in het eerste levensjaar van mijn kind ervaren dat ik het ontzettend lastig vond om aan huis gebonden te zijn. In eerste instantie niet, want dan ben je gewoon té druk met ‘overleven’. Je past je aan. Aan de slaapjes van je baby. Aan de voedingen die soms tot wel tien keer per dag plaatsvinden. Toch komt er een moment dat je in een fase zit dat je denkt: ik ben er ook nog. En dat is goed!
Leef je droom
Dat was voor mij het moment dat ik aan het nadenken sloeg. Wat wil ik in mijn leven? Wat wil ik bereiken? Wat zijn mijn dromen geweest die ik al die jaren heb onderdrukt? Voor mij was dat het startpunt van mijn blog. Wat ben ik daar blij mee! Ik prikkel mijzelf weer. Ik leer – zowel online als offline – nieuwe mensen kennen. Nieuwe indrukken. Nieuwe leermomenten. Fantastisch! Maar in combinatie met het moederschap? Lastig.
Kip zonder kop
Ik denk dat een van de oplossingen ligt in het vrijmaken van tijd voor jezelf. Denken in oplossingen en niet in problemen. Je niet focussen op de weinige tijd die je hebt. Niet teveel tijd verspillen met lijstjes maken. Gewoon…doen! Beginnen en kijken hoe ver je komt. Relativeer ook. Lach om jezelf. Heb ik vanochtend ook gedaan toen ik als een kip zonder kop – een en al negativiteit – het huis door rende. Terwijl ik aan het opsommen was wat ik allemaal moest doen. Ineens, op dat moment. Stond ik stil, nam ik letterlijk een pas op de plaats. Moest hard lachen. Om mijzelf. Het leven is mooi.
Als een kip zonder kop rondrennen om alles voor elkaar te krijgen. Herkenbaar of een no-go?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
