Chachacha: een stap terug doen, om weer vooruit te komen

Als je het zelf wel eens hebt meegemaakt, weet je wat ik bedoel. Je voelt het inmiddels aankomen. Lang geleden, maar blijkbaar opeens weer heel actueel. Een pas op de plaats nemen. Een stap terug doen. Er is natuurlijk ook best veel gebeurd de afgelopen jaren. Ineens alsnog – tegen alle verwachtingen in – zwanger. Dolblij! Toch de medische molen in. Extra controles. Veel spanningen, want toch veertig. Heftige bevalling en alsnog een spoedkeizersnede. Pittig eerste jaar na de geboorte. Redelijk labiel zijn. Dan ook nog je baan verliezen. En nog meer ‘real life’-gebeurtenissen.

Van een mug een olifant maken

Dat wreekt zich. Ineens. Op een moment waarop je denkt:” Ik trek dit allemaal prima. Ik kan dit aan“. Nee dus. Hoe je dat merkt? Ik herken inmiddels de symptomen van te voren. Extreem moe. Prikkelbaar (zeg maar rustig woede-aanvallen). Weinig energie. Lusteloos. Je druk maken over grote, maar ook kleine dingen. Van een mug een olifant maken. Alles lijkt zwaar. Je voelt, dat als je jezelf nu laat gaan. Je de paniek wordt ingezogen. En dat wil ik niet meer!

Uit het denkhoofd

Remedie? Alle verplichtingen uit je handen laten vallen (mits dat kan natuurlijk). Ik doel op verjaardagen, feestjes, (grote) schoonmaak, sowieso de huishoudelijke klussen die best even kunnen wachten. Soms kunnen activiteiten zoals de was doen mijn hoofd juist leeg maken. Even niet denken, maar gewoon doen. Ik probeer zelf gewoon in het moment te blijven en te voelen. Te voelen wat mijn lichaam aangeeft. Daarnaar te handelen. Letterlijk (tijdelijk) een stap terug doen.

Stressmoment: vakantie voorbereiden

Op dit moment dus. Voor de vakantie ging het al de verkeerde kant op. Het inpakken werd een groot stressmoment, verspreid over een aantal dagen. Ook nog even snel iets ophalen in IJburg en de A1 bleek afgesloten. Een ritje van 20 minuten duurde anderhalf uur. Ellende alom. Op dat moment. Maar waar hèbben we het eigenlijk over? Er zijn véél ergere dingen op de wereld. Juist ja, helemaal waar. En op dat moment weet je, “on top of” de hysterie, dit gaat niet goed.

Huwelijksreis allover? Don’t think so

Dan nog heb je de illusie. Als we eenmaal op vakantie zijn? Dan komt het helemaal goed. We gaan het waan-zin-nig en fan-tas-tisch hebben! Alle tijd voor elkaar. Huwelijksreis allover again. Uhm, heb je even? Ik mag niet klagen hoor. Absoluut niet. Hele fijne tijd gehad met best goed weer. Oma en Opa waren mee en dat was juist heel gezellig. Veel ‘buiten gespeeld’ met Mila. Paar keer naar het strand geweest. Met zijn drietjes en later ook met zijn allen. We zijn zelfs een keer met zijn tweetjes uit eten geweest. Los daarvan waren er ook huilbuien, een incidentele hysterische reactie, snelle paniek om niets en vermoeidheid, heel veel vermoeidheid. Tijd om een stap te zetten.

Heel-even-niet

Daarom dus. Op advies van mijn meest dierbare vriendin. Even een pauzemoment. Tot mijzelf komen. Naar mijn lichaam luisteren. En de ‘vakantie’ uitbreiden met een paar weken. In die zin. Het leven gaat gewoon 24/7 door. Maar de extra’s. De verplichtingen, hoe leuk die ook zijn. Zoals het bloggen wat ik geweldig vind om te doen, het werk aan Milaboekjes, de dansfeestjes. Helaas, heel-even-niet. Want inspiratie moet uit jezelf komen. Dat kan je niet afdwingen. Dan is het niet puur meer. Of oprecht. Daar prikken jullie zo doorheen.

(bron: www.omdenken.nl)

Een stap terug doen, om weer vooruit te komen. Hebben jullie weleens zo’n moment meegemaakt? Ik zou het heel fijn vinden om jullie reacties te lezen!

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl