#taboe 5 Burn-out bij moeders

Ik schreef er al eerder over. Een burn-out. Om even open en eerlijk (en volledig) te zijn. Yours truly was overwerkt op 27-jarige leeftijd. En op mijn 37ste was het flink raak. Een fikse burn-out.

Met jou is niets aan de hand

Voor de buitenstaanders? Tja, je hebt geen ‘zichtbaar’ gebrek zoals een gebroken been, Je loopt niet op krukken. Men ziet het niet aan je. Maar je bent wel degelijk ziek als je een burn-out hebt. Goed ziek zelfs.

Stel je niet aan

Opstaan? Je kan jezelf er niet toe zetten. Huilen? Ieder moment van de dag. Een afspraak? Wekenlang kon ik er tegenop zien. Aankleden? Koken? Het lukte negen van de tien keer gewoon niet. Dan heb ik het nog niet over het intense gevoel dat je overvalt als je – onderweg naar de bedrijfsarts – langs het pand van je werk loopt. Dichtgeknepen keel, benauwd en tranen in mijn ogen. Ook dat is een burn-out.

Instorten ‘on Top of the Rock’

Wanneer ik mij realiseerde dat het zo niet verder kon? Dat alsmaar doorgaan niet meer werkte? Letterlijk on top of the Rockefeller Plaza, Top of the Rock in New York. Ineens werd ik niet goed. Stortte ik letterlijk in elkaar. Misselijk. Beroerd. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. En dat een paar uur voordat we weer naar Amsterdam zouden vliegen. Huib ook in paniek, want het zag er angstaanjagend uit. Thuis begonnen de onderzoeken en gesprekken. Met de diagnose burn-out als resultaat.

Perfectionisme

Weet je dat een burn-out juist de personen treft die keihard werken? Perfectionistisch zijn? Altijd maar doorgaan? Alleen maar denken. Niet meer voelen. Niet meer luisteren naar de waarschuwingen van je lichaam.

Burn-out bij moeders

Maar dat was toen en dit is nu. Nadat ik mijn baan was kwijtgeraakt. In het pittige eerste jaar na de bevalling mijn weg aan het vinden was. In een leven dat zó niet meer om mij draaide. Realiseerde ik mij dat je – ook als moeder, of juist als moeder – heel erg moet uitkijken.

Een uitgerekt elastiekje

Want je ‘elastiekje’ – zoals vriendin het zo treffend omschreef – is permanent uitgerekt. Het komt nooit meer terug in zijn oorspronkelijke vorm. Je moet alert blijven. Op de signalen van overbelasting. Van een burn-out. Als (newby) moeder ben je al snel bezig alle ballen in de lucht te houden. Je werk. Je gezin. Je kind. En vergeet je al snel jezelf. Cijfer je jezelf compleet weg.

En…en…en…

Aldus een meer recent voorbeeld. Een nacht flink doorhalen (dansen, niet de alcohol), een dag later een filmploeg bij je thuis, donderdag als hulpmoeder mee met schoolreisje. Ineens op zondag een verrassingsuitje van manlief voor ons 25-jarig jubileum, inclusief – voor het eerst in vier jaar – een nachtje weg zonder ons dochtertje.

Soms wordt het je teveel

Fantastisch allemaal! Superleuk. Maar ineens was daar een ontzettend dikke keel, snotterigheid, hoofdpijn. En realiseerde ik mij. Hier is iets aan de hand. Je hebt geen ingewikkelde analyse nodig om te bedenken dat het wat veel was allemaal.

Laat het uit je handen vallen

Wat ik dan doe? Letterlijk alles uit mijn handen laten vallen. Blog, sporten, huishoudelijk werk, schrijven en werken aan de kinderboekjes. Alleen het hoognodige. Lief zijn voor jezelf. Nee durven zeggen. Genoeg slapen. Niets doen wat volgens anderen of jezelf moet.

Ik hou van mij

Everything happens for a reason? Ik heb veel geleerd van mijn burn-out. Het blijft een ‘zwakke plek’, maar het heeft mij wel ergens gebracht. Het heeft mij doen realiseren dat je allereerst echt van jezelf mag houden. Goed voor jezelf mag zorgen. Mijn motto, zoals ik dat ooit van een heel lief en wijs persoon heb geleerd: “Ik hou van mij“.

Hoe bewaak jij je grenzen? Als moeder. Als persoon?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

PS Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram of Bloglovin ?