Niet iets bewaren als je het nu kunt gebruiken!

Nee. Niet iets bewaren als je het nu kunt gebruiken. Gewoon. Niet. Doen. Dat bewaren voor later. Net als reizen maken naar de mooiste steden Europa. Doe het nu en wacht daar niet mee totdat je ouder bent. Dat is gewoonweg te behoudend (vind ik). Heeft het te maken met de periode waarin ik ben opgegroeid? De tachtiger jaren? Of het feit dat we het vroeger thuis niet heel erg breed hadden? Of ben ik het gedrag gaan vertonen zoals ik dat vroeger thuis zelf heb gezien en ervaren?

De jas doen we in een hoes

Ik weet namelijk nog hoe het vroeger vaak ging. Mijn moeder had eigenlijk een nieuwe jas nodig (maar kocht – zoals alle andere moeders – vaker kleding voor mij in plaats van voor haarzelf). Zocht net zolang totdat ze er eentje vond die aan haar wensen voldeed. Het liefst ook nog in de aanbieding (dat doe ik zelf trouwens ook. Nog steeds). En liet de jas vervolgens nog maanden in de kast hangen. Soms zelfs nog in de hoes.

Zonde! Hij is zo nieuw. Laten we ‘m bewaren

Waarom? Waarom doen mensen dat? Het bewaren. Want mijn moeder is daar niet alleen in. Ik doe het – heel soms – ook. Ik weet nog dat mijn moeder destijds zei: “Het is zonde. Want hij is zo nieuw. Ik kan beter eerst mijn oude jas opgebruiken en dan pas de nieuwe aandoen“. Maar waarom?!? Denk ik nu. Want dan koop je een jas, om die vervolgens een heel seizoen of langer te bewaren. Tegen die tijd vind je de jas misschien helemaal niet mooi meer?

Cuaranta y tres

Een recent voorbeeld van mijzelf. Ooit, in 2006, ging ik met een vriendinnetje naar Barcelona. We hadden een te gekke tijd. Hebben alles qua cultuur gemist. Dat wil zeggen. We hebben genoten van alle heerlijke gerechten en tapas. Dronken heerlijke likeur (licor43 = cuarenta y tres). Kregen behoorlijk wat aandacht van de Spaanse mannelijke bevolking (stiekem toch erg leuk). En on top of all hebben we samen de Spaanse economie behoorlijk gesponsord.

Hangend op je heupbotten

Een van de aankopen was een waanzinnig mooie very, very low rise skinny van Mango. In de outlet gekocht. Voor … wat was het? Iets van 15 euro. De mooiste broek ever. Als ik de jeans aan had kreeg en krijg ik alleen maar complimenten. Zo goed valt het model om mijn billen heen. En wat besloot ik een jaartje of 5 geleden? Zonde met al dat kruipen en spelen over de vloer met mijn baby. ‘Ik bewaar de broek wel voor later. Dan blijft hij mooi’…

Bukken is geen optie

Juist. Vanochtend zag ik ineens het licht en besloot ik de broek uit zijn verbanning te halen. Gelukkig past hij nog perfect. En is hij werkelijk prachtig. Maar … waar ik dacht dat de jeans van H&M al behoorlijk laag op de heupen waren. Had ik nog niet aan deze broek gedacht. Hij hangt zo mogelijk nog lager op mijn heupbotten. Bukken is geen optie (al draag ik extra lange hemdjes, bij mij geen bouwvakkersdecolleté) maar dat is niet het ergste. De pijpen zijn veel te lang en breed.

Bewaren of dragen

Heb ik daar nu zo lang op gewacht? Feitelijk heb ik mijn lievelingsbroek verbannen en verstoten. Goed, ik heb ‘m bewaard tot een beter tijdstip. Wat zó zonde is. Want eigenlijk heb ik mijn favoriete broek bewaard. Om er nu achter te komen dat het een ‘net niet’-model is geworden. Terwijl ik er nog jaren plezier van had kunnen hebben. De wijze les die ik heb geleerd? Bewaren voor later is eigenlijk bewaren om weg te doen. Erg jammer. De keuze kan beter zijn: dragen of opruimen (lees: weggeven).

Welke kledingstukken heb jij lang bewaard? En waarom?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl