Ben jij betrokken bij de school van je kind?

Betrokkenheid van ouders bij de school van hun kind(eren) stimuleren, hoe doe je dat eigenlijk? Zo makkelijk is dat niet. Vroeger? Toen was het allemaal heel anders. Zo leek dat in ieder geval voor mij als (klein) kind. Onderwijzers, meesters, juffen, leerkrachten (hoe noemden we ze toen ook alweer?) regelden alles. Waren er altijd. Zodat er geen hulpouders nodig waren. 

Was mijn moeder vroeger betrokken bij mijn school?

Of is het de perceptie van een kind en was mijn moeder eigenlijk ook vaak betrokken bij school? Of hebben de leerkrachten van nu het gewoon veel te druk? Ik weet het eigenlijk niet. Wat ik wel weet is dat het in de huidige tijd heel ingewikkeld lijkt om voldoende begeleiding te regelen bij gebeurtenissen als een sportdag, een uitje tussendoor of hulp ergens anders voor.

Schoolreisje? Dan staan hulpouders vooraan

Bij een schoolreisje? Is het gek genoeg juist heel anders. En staan ouders in de rij om mee te mogen. Terwijl ik dat zelf een paar jaar geleden (mijn ‘eerste schoolreis’ als hulpouder) toch best als een pittige klus heb ervaren. Een grote verantwoordelijkheid. Samen met een andere moeder – heel ervaren in dit soort uitjes met meerdere kinderen – begeleidden we twee groepjes met zo’n 8 kleuters elk. Ik weet nog wel dat ik dikke hoofdpijn had aan het einde van de dag.

Betrokkenheid bij school

Maar die betrokkenheid dus. Leden voor de activiteitencommissie? Niet makkelijk te vinden. Überhaupt hulp bij sommige gelegenheden? Not so easy. Ik zal de hand in eigen boezem steken. Doordat ik zelf lid ben van de oudergeleding van de medezeggenschapsraad (MR), vind ik dat ik al best veel tijd steek in de school van mijn kind. Dat doe ik overigens omdat ik dat belangrijk vind, niet alleen voor de school, maar ook voor mijn kind.

Verplichte betrokkenheid, werkt dat?

Ook daar valt over te debatteren trouwens, dat begrijp ik heel goed. Onlangs sprak ik met een moeder op het schoolplein, die mij wist te vertellen dat ze bij een school in de buurt de medewerking van de ouders verplicht hebben gesteld. Ja, je leest het goed! Schijnbaar ben je daar een x aantal uren in de  week – eens in de zoveel tijd – gebonden aan werkzaamheden op school.

Wat ik hiervan vind?

Aan de ene kant vind ik dat erg ver gaan, want hoe kan de school bepalen dat jij je (werk-, vrije-, kostbare-) tijd moet besteden aan werkzaamheden als schoonmaken van klaslokalen, luizenmoeder (of luizenvader) zijn of hulpouder bij samen lezen? Aan de andere kant is het ook wel meteen lekker duidelijk. Leerkrachten hoeven geen smeekbedes meer te verspreiden. Ouders kunnen zich niet drukken. Je doet het met elkaar (of niet. Benieuwd wat dan de consequenties zijn overigens).

Toch vind ik het best vervelend

Ik ben er nog niet uit wat wijsheid is. Wel geef ik toe dat ik het best vervelend vind dat als ik een bijeenkomst voor ouders organiseer (vanuit de MR) met een onderwerp waar de interesse van vele ouders ligt. Ik een (externe) spreker regel. En ik daar best wat tijd en aandacht aan besteed. Er vervolgens een mannetje en vrouwtje of vier komt opdagen, inclusief mijzelf (let wel. Van de paar honderd ouders).

Koningsspelen

Aan de andere kant. Toen er een paar jaar geleden (echt) heel veel ouders nodig waren om te helpen bij een ontzettend leuk evenement op de laatste dag voor de vakantie. Een soort van ‘Koningsspelen’ waarbij alle kinderen van de school gingen optreden. En het ernaar uitzag dat het evenement geannuleerd moest worden. Lukte het toch nog om de benodigde hoeveelheid hulpouders, broers, zussen, Oma’s en Opa’s bij elkaar te krijgen. Dat soort momenten zijn wel heel inspirerend.

Een mail van school?

Ook zoiets. Belangrijk nieuws over je kind. Over zijn of haar school. Denk aan lesmethodes, enquêtes, events. Digitaal verwerkt in een nette (iets te uitgebreide) weekbrief van de school. Ik heb echt het gevoel dat het vaak niet wordt gelezen. Of überhaupt gezien. Waarom niet?

Kan het jou iets schelen?

Is het het format? De weinige tijd? Ouders die geen internet hebben? Of is het gewoon het gebrek aan belangstelling? Het ‘geen zin’-gevoel. Het ‘Maak ik geen tijd voor’-gedrag. Of nog erger: “Kan mij niets schelen?“. Dat laatste zou ik echt heel erg vinden, want waar is het gemeenschapsgevoel gebleven? Je leest. Het is een onderwerp dat mij nauw aan het hart ligt. Iets waar ik wat aan zou willen doen. Maar wat? De tijd zal het leren.

Betrokkenheid bij de school van je kind(eren). Vind jij het belangrijk? Of niet? En waarom?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl