Kan ik geen bakkie koffie doen? Hoezo niet? Je bent toch thuis?

Irritant! Herkenbaar? “Kan ik even een bakje koffie bij je doen? Wil jij op mijn zieke kind letten? Kan jij een pakje in ontvangst nemen? Zullen we zo even bijkletsen? Nee? Waarom niet? Je bent toch thuis?” 

Verdien je daar geld mee dan?

“Nee, ik bén niet thuis. Ik wérk vanuit huis”. “Oh? Wat doe je dan? Bloggen? Wat is dat? Iets met schrijven? Verdien je daar geld mee dan?” “Uh, nog (lang) geen maandsalaris. Maar ik weet dat ik uiteindelijk wel goed ga verdienen. Dat is in ieder geval mijn wens. En los daarvan, wat gaat jou dat eigenlijk aan?” Zomaar een voorbeeld van hoe ik dit het liefste duidelijk zou willen maken aan iedereen die dit soort gedachten heeft bij – met name – moeders die thuis werken.

De aanhouder wint (niet)

We kunnen nog even door gaan. De aanhouder denkt te winnen. “En ’s avonds dan, kan ik dan even bij je thuis langskomen?” “Nee, want de ene avond sport de man, de andere avond ik. Vaak werk ik ook nog even door”. “’s Avonds? Thuis?” “Ja ’s avonds. En zelfs ieder weekend. Want ik kan alleen werken als ons dochtertje op school is, of de man thuis is. Dus dat betekent dat ik ieder vrij moment pak“. Dat ik soms ook juist een avond even uitgeteld op de bank wil hangen. Met een serietje. Wordt ook niet begrepen. Kortom. Onbegrip alom.

Uitkeringstrekker?

In deze moderne tijden word je bekeken alsof je een uitkeringstrekker bent. Wanneer je als moeder beslist dat je zèlf je kind wilt opvoeden. Thuis bent. “Zonde van je opleiding. Jammer van wat je de overheid kost. Spijtig van jezelf. Van je ontwikkeling“. Hou toch op! Ik heb ruim twintig jaar lang mijn steentje bijgedragen. In loondienst gewerkt. Netjes alles betaald wat er te betalen valt aan afdrachten. En bovendien héb ik helemaal geen uitkering (en leven wij vooralsnog van één salaris).

Ben jij nog wel productief?

En mij dan nu met een scheef hoofd bekijken, omdat ik mijn carrière drastisch heb omgegooid? Zelf voor mijn kind wil zorgen. Haar zelf wil opvoeden. Betekent dat dan dat ik geen ambities meer heb? Integendeel. Ik ben juist een heel andere richting ingeslagen. De creatieve kant. Combineer dat met de opvoeding van mijn kind. Joh, misschien ben ik in al die gestolen uurtjes (let wel, inmiddels ruim 30 uur per week!) nog wel productiever dan ooit. Productiever dan wanneer ik 10 uur achter elkaar op kantoor heb gewerkt.

Wij zijn even ‘on hold‘

Waar een simpele vraag over bij je thuis willen langskomen toch toe kan leiden, hè? Ik heb ergens weleens gelezen dat je het sociale leven van stellen met een jong kind in de leeftijd tot – pakweg – 4/5 jaar even ‘on hold‘ moet zetten. Die zijn gewoon veel te druk om mee te draaien in het – voorheen – reguliere sociale leven. Maar dat is ook weer een oordeel. Iedereen moet voor zich zelf weten hoe hij of zij daarmee omgaat.

Deze ’thuis-werker’ heeft een ramvolle agenda

Als ik voor mijzelf mag spreken? Ik herken dat wel. Combineer het leven van een gezin met een jong kind met een bedrijf opstarten vanuit huis. Et voilà. Weinig sociaal leven. Ramvolle agenda. Alles strak gepland. Ja, een ontzettend volle planning. Waarin alles van te voren uitgedacht moet worden. Lekker spontaan maar niet heus? Dat klopt. Maar het is zoals het is.

Concluderend

Wat ik hiermee maar wil zeggen? Leven en laten leven. Van mijn kant dat niet iedereen hiervoor begrip kan opbrengen. Van anderen dat iedereen zijn eigen leven leidt zoals hij dat wil (of dat noodzakelijkerwijs op die manier doet).

Voor wie is dit nog meer herkenbaar? En hoe ga jij ermee om? Tips zijn welkom!

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

PS Voel je jezelf aangesproken? Niet doen. Ik chargeer een beetje.