Ineens gebeurt het. (Overgroot)oma van 93 is er niet meer. Natuurlijk kun je het verwachten. Dat het eraan zit te komen. Maar toch. Voor kleine peuter van bijna 3 is het raar. Overgrootoma – of Oma Boem zoals het koosnaampje van Mila voor Oma was – is er ineens niet meer. “Kunnen we dan nooit meer langsgaan, mama?“
Always tell the truth and nothing but the truth
Hoe leg je dat aan een peuter uit? Ik heb er hier eerder over geschreven toen de broer van mijn moeder plotseling was overleden. ย Oma Boem stond alleen veel dichterbij Mila. We kwamen er regelmatig en Mila vond haar heel lief. Ik heb ooit eens gelezen dat je tegen een kind de waarheid moet zeggen. Kinderenย voelen het als je dingen verbergt of ombuigt en dat zorgt uiteindelijk voor een gebrek aan vertrouwen in datgene wat je zegt. Dat wil ik niet.
Het zieltje is naar de hemel gegaan
Aldus. Het zieltje van Oma is naar de hemel gegaan. Ze heeft het goed nu. Ze is niet ziek meer, heeft geen pijn meer. Dit is voor Oma veel beter. Het lichaam van Oma is er nog wel. Maar ze is dood gegaan. Dat betekent dat ze niet meer ademt. Dat ze er niet meer is. We gaan vandaag afscheid nemen van Oma. En we gaan haar op een andere dag begraven. Op een mooi plekje, waar je haar nog kan bezoeken. Waar men mooie bloemen neerlegt.
Slaap, Oma, slaap
Mila kijkt mij nog eens aan. En vraagt of ze zo dadelijk bij het afscheid een liedje voor Oma mag zingen. Ineens begint ze ‘slaap kindje slaap’ te zingen. Of ze Oma nog een kushandje mag geven. Ja lieverd, dat mag. Ik zat er best mee hoe ik hier nu mee om moest gaan. Dat mag je gerust weten. Dat ik Mila mee zou nemen naar de begrafenis. Dat is evident. Maar het afscheid nemen… Ineens wilde ik mij Oma herinneren zoals ze was. En voeldeย het idee van ‘afscheid nemen’ voor mij, maar ook voor Mila even niet goed. Maar als je dicht bij jezelf blijft. Niet over je grenzen heengaat. En de tijd neemt om echt te voelen. Dan blijkt dat het juistย een goede en mooie beslissing is geweest. Om wรจl afscheid te nemen van Oma. Een goede beslissing voor Mila, voor de familie, voor ons.
Hoe ga jij om met verlies? En hoe deel jij dat met je kind?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
