Advies aan mijn jongere zelf: moeder worden

Huh? Advies? Hoe bedoel je dat precies? Gewoon, zoals ik het zeg. Wat zou ik nu – op mijn 43ste – adviseren aan mijzelf, toen ik nog rond de dertig was. Laat ik ten eerste voorop stellen dat ik er heilig in geloof dat het leven loopt zoals het lopen moet. Ik heb wel eens eerder gezegd. Het pad is nooit recht. Soms neem je een verkeerde afslag en moet je terug naar het begin. Soms kies je ervoor vanaf het nieuwe punt verder te gaan.

Alles is mogelijk

Wat ik wel probeer te zeggen. Alles is mogelijk. De ervaringen die mij hebben gemaakt tot de persoon (en moeder) die ik nu ben, kan ik in mijn verdere leven meenemen. En niet alleen dat. Ik kan jullie er misschien wel mee helpen. Advies geven. Per slot van rekening zijn we allemaal ervaringsdeskundigen. En ik ben dat op het gebied van moeder worden – en zijn – op latere leeftijd.

DINK (Double Income No Kids)

Terugdenkend aan mijzelf toen ik rond de 35 was. Hoe was ik toen? Wat zou ik anders hebben kunnen doen? Op dat moment was ik in een fase beland van “is dit het nu?”. Jarenlang hard gewerkt. Dubbel inkomen. Mooi huis. Twee auto’s. Maar hebben we echt optimaal genoten van die tijd? In een bepaald – materialistisch – opzicht wel denk ik. Veel op reis geweest. Twee keer per jaar op vakantie. Weekendjes weg. Als je het goed bekijkt dan konden we op zich redelijk veel kopen van wat we wilden hebben.

Goede tijden, pittige tijden

Maar als ik heel eerlijk ben. Samen hebben we best een moeilijke tijd gehad. “Is dit het nu?” kan je betrekken op meerdere facetten van je leven. We waren zo hard aan het werk. Namen de tijd niet meer voor een goed gesprek. Uit eten gaan werd meer regel dan uitzondering. Het was in die periode nogal betrekkelijk, vaag en oppervlakkig. De kwaliteit was weg. Een pittige tijd dus. En dat terwijl je op een leeftijd bent gekomen dat je echt keuzes moet maken. Wil ik een kind of niet? Wat voor leven wil ik dan eigenlijk echt?

Loslaten, het beste advies

Als ik mijzelf een advies zou geven zoals ik toen was? Meisje, laat het niet zover komen. Dat je over je grenzen heen gaat. Een leven gaat leiden uit angst. Niet naar een andere baan durven kijken, want je verdient zo goed. Niet diep in jezelf kijken, want dat is zo eng. Niet kiezen voor het ‘echte’, niet kiezen voor jezelf. Laat het ego los. Durf te voelen. Durf te kiezen.

Het leven loopt zoals het lopen moet

Ik denk dat dit voor mij het beste mantra was en is: “het leven loopt zoals het lopen moet“. Je krampachtig aanpassen aan ‘zoals het hoort’ of aan ‘wat je eigenlijk zou moeten voelen’. Het kán wel. Maar is het dan nog puur en oprecht vanuit je hart? Nee, dat denk ik niet. Dus had ik het heel anders kunnen doen? Ja. Had ik het heel anders moeten doen? Nee. Als ik destijds vanuit angst mij volledig had gericht op het krijgen van een kind dan was het misschien wel helemaal niet gelukt. Want blijkbaar was ik er toen nog niet aan toe.

Wat voor advies zou jij aan je jongere zelf willen geven?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl