“700 doden? Mooi zo?”…Ik schaam mij rot voor mijn medemens

Ja, ik schaam mij rot voor mijn medemens. Nee, ik ben niet iemand die aan elke actie voor een ramp meedoet. Vaak wel overigens. Maar ‘that’s not the point‘. Waar het wel om gaat lees je in dit prachtige, oprechte, pure, rauwe artikel van Roelof Hemmen, nieuwslezer bij RTL Nieuws.

Een klein dood meisje

Een collega-blogger deelde de link op Facebook. Vol ongeloof en met tranen in mijn ogen las ik het artikel. Met een brok in mijn keel bekijk ik de foto van een klein meisje. Een felgele legging, een kleurig truitje. Een kind. Vijf jaar. Naar alle waarschijnlijkheid een jeugd vol ontberingen meegemaakt. En dan doodgaan, verdrinken in een grote, blauwe zee.

Ik schaam mij rot

Maar dan de opmerkingen en ‘meningen’ van mensen, Nederlanders, medemensen. Hoe durf je. Hoe haal je het in je hoofd om je ongezouten mening zomaar het internet op te slingeren. “Mooi zo“? Denk aan je eigen kind. Als je die niet hebt aan je nichtje of neefje. Je buurjongen of buurmeisje. Hoe is het mogelijk dat we zo diep gezonken zijn? Intolerantie is één ding. Onmenselijkheid is een uiterste.

Over normen en waarden…of het gemis

Ja, ik kan mij hier heel kwaad om maken. Maar misschien is het meer verdriet. Onmacht. Over de manier van denken in onze samenleving. De vervaging van normen en waarden. Want of het nu een kind is van een buitenlander, of het kind van een Nederlander. Je wenst een kind toch niet dood?

Nederlanders, bootvluchtelingen, we zijn allemaal mensen

Want om nu meteen een taboe-onderwerp op te pakken. Als een vliegtuig neerstort met Nederlanders erin. Dan staan we ergens voor en komen we met zijn allen in actie. Terecht overigens, ook dat raakt mij enorm. Maar 700 bootvluchtelingen? Kennen we niet. Hebben we niets mee. Ver van ons bed. ‘Been there, done that?‘. Kom op nou.

Wij wensen mensen niet dood!

Hoe impopulair ik mij hier ook mee maak. Laten we waar het om gaat niet vergeten. Of het nu om Nederlanders gaat of buitenlanders. We wensen mensen niet dood! Zeker geen kinderen…

Rory Blokzijl