Valkuilen zeg je? Die zijn er genoeg als je als blogger je zieleroerselen online deelt. Natuurlijk. Iedereen heeft recht op een eigen mening. Op een eigen verhaal. De kunst is wel om dat op zo’n manier te doen, dat je anderen niet moedwillig beschadigt. Niet je mening opdringt. Dat zit wel goed, denk ik dan. Ik wil namelijk niet oordelen. Maar toch, voor je het weet glipt er toch stiekem (of niet stiekem) iets van een oordeel in je verhalen, je artikelen, je blogs. En dat mag. Maar dan moet je wel de consequenties accepteren.
Het ’thuisblijven bij je kind’-concept verheerlijken
Wie blijft er thuis bij haar kind? Ik! Is het dé oplossing voor iedereen? Deze blogger vindt van niet. Want iedereen mag en kan voor zichzelf beoordelen en beslissen wat wel of niet bij haar of hem past. Mag ik dan als moeder en als blogger wel schrijven over hoe ik het ervaar? Natuurlijk! Maar het roept wel wat op.
Het ‘ik word een betere moeder als ik werk’-concept verheerlijken
Dat kan ook (als blogger of als persoon). Er zijn ook moeders die zich veel prettiger voelen als ze werken. Zeggen daardoor meerdere belevingswerelden te hebben. En daardoor een betere moeder voor hun kinderen te zijn. Dat is hun mening. Dat kan. Moet ik het daar dan mee eens zijn? Nee hoor. Wil dat zeggen dat zij ongelijk hebben? Nee. Want iedereen voelt voor zichzelf wat het beste voor haar of hem werkt.
Genadeloos andere moeders / (mama-) bloggers / tegenstanders neersabelen
Zó, heb je even? Ik zie dit zo ontzettend vaak langskomen. Iedereen heeft een mening. Helemaal oké. Maar moet het nou echt allemaal zo hard, bot en soms ronduit kwetsend? Soms vraag ik mij af of het een bewuste keuze is om iemand te beschadigen (let wel, zo zie ík het). Ik denk dat het een stuk makkelijker (maar in mijn optiek ook laffer. Ja, daar hebben we weer een oordeel) is om op afstand, zonder dat de ander je ziet of weet wie je bent, je mening te geven. Ik heb moeite met deze ontwikkeling. Wat ik al vaker zeg: “Kijk eens wat minder naar een ander en meer naar jezelf”.
Je als blogger teveel aantrekken van kritiek
“Boehoe! Ze zijn het niet met mij eens” of “Ik voel mij aangevallen“. Letterlijk sip voelen van commentaar of reacties? Been there, done that. Alleen is het zó niet constructief. Het verlamt je. Maakt je onzeker. Het zorgt voor een bepaald voorbehoud wat ik juist niet wil hebben. Ik wil met een open mind, in de ontspanning, over een onderwerp kunnen schrijven. En ja, soms zit daar toch stiekem wel eens iets in verstopt wat op een oordeel lijkt. Terwijl ik propogandeer niet te oordelen. Maar zijn we niet allemaal mens? De kunst is dus kritiek te kunnen ontvangen en zien voor wat het is. Een opmerking, een mening van iemand anders. Die het misschien niet met jou eens is. Dat kan. Dat mag. Want iedereen is anders.
Niets doen met kritiek
Want is kritiek – of dat nu negatieve of positieve feedback is – eigenlijk niet een kadootje? Is het niet inherent aan blogger zijn? Het betekent dat wat je schrijft wordt gelezen. Dat mensen erover nadenken. Want ze hebben er een mening over. Stel dat je eens behoorlijk stevige kritiek krijgt. Dan kan je twee dingen doen. Je hoofd in het zand steken en denken: “Negeren, want ik heb toch gelijk“. Maar wat je ook kan doen is het laten binnenkomen. Bezinken. En de ruimte nemen om eens met een andere blik naar je artikel te kijken. Yep, met de blik van die ander bijvoorbeeld. Hiermee bedoel ik niet dat je altijd mee moet gaan met de mening van iemand anders. Maar neem wel de tijd en ruimte om ernaar te kijken en dan alsnog te besluiten wat je ermee kan en wil doen.
Jaja, er komt wel wat bij kijken. Als blogger. Als je schrijft. Als je jouw verhaal wilt doen. Wat is volgens jou een echte valkuil van het persoonlijk schrijven?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
