13 redenen waarom … iets met pesten

13 redenen waarom. Iets met pesten. Vrije vertaling van ‘13 reasons why‘. Een serie die echt ‘vers van de pers’ verkrijgbaar was op Netflix toen mijn oog erop viel. Bij toeval. De man en ik hadden net het laatste seizoen van ‘Elementary’ afgerond en we waren op zoek naar iets nieuws. Na een korte check bij IMDB bleek dat deze serie wel heel hoog gewaardeerd werd (9,4). Reden genoeg om het te proberen. 

Netflix-medewerker?

Maar Rory, schrijf jij ineens reviews over series dan? Werk je voor Netflix of voor het PR-bureau? Niets is minder waar. De reden waarom ik erover schrijf? Het ongemakkelijke en zelfs ‘zware’ gevoel wat de serie bij mij teweeg bracht. Ik heb er serieus een aantal nachten slecht van geslapen. Is het omdat er wat uit mijn verleden omhoog kwam? Omdat ik nu zelf een klein kind heb? Of omdat ik als veertigplusser anders naar bepaalde zaken kijk?

Pesten, beangstigend en naar

Hoe dan ook. Het onderwerp intrigeert mij. Beangstigt mij ook. Waar de serie over gaat? Een heel realistisch onderwerp. Zelfmoord. En pesten. Naar, donker, naargeestig, zwaar, beangstigend en realistisch, heel realistisch. Laten we eerlijk zijn. Het is volop in het nieuws. Kinderen die gepest worden. Wiens leven behoorlijk zuur wordt gemaakt. Vaak gewoon door mede-scholieren.

24/7 bullying

Was het vroeger dan anders? Nee en tegelijkertijd ja. Want waar pesten destijds ophield na schooltijd. Of in ieder geval na speeltijd. Is het tegenwoordig een 24/7 event. Het gaat online gewoon door. Tegenwoordig heeft iedereen wel social media-accounts. Foto’s die door ouders of anderen op internet gezet zijn en altijd vindbaar blijven. Niet iedereen houdt er rekening mee dat je kinderen later geen schattige babyfoto van zichzelf tegen willen komen. Ik ben daar zelf – als moeder, als blogger, als ouder – ook schuldig aan.

Even uit beeld

Al probeer ik daar wel steeds zorgvuldiger mee om te gaan. Houd ik mijn dochtertje regelmatig bewust (deels) uit beeld. Sowieso heb ik nooit naaktfoto’s, poepfoto’s en andere dingen online gezet. Maar toch hoort het er ook wel een beetje bij. Een foto is snel gemaakt. En apps als Instagram worden snel gebruikt. Ik geloof absoluut niet in uit angst leven. Je kunt niet alles voorkomen. Je kan alleen maar voldoende informatie geven en hopen dat iedereen zijn gezonde verstand gebruikt. Ook je eigen kind. En natuurlijk ook ikzelf.

Ouders zijn stom

Waarom raakt het mij dan zo ontzettend? Omdat de beelden die je in de serie ziet aangeven hoe er op een bepaalde leeftijd een moment komt, dat je veel dingen niet meer met je ouders deelt. Het proces van loslaten begint al vanaf welke leeftijd? 4 jaar? Tegen de tijd dat je kind in de puberteit komt is loslaten iets wat dagelijks plaatsvindt. Ik kan mij ineens van mijzelf herinneren dat ik niets meer wilde vertellen thuis. Maar wel tegen vriendinnen. Dat ik het best heel moeilijk heb gehad. Ja, ook ik ben gepest vroeger. Met name omdat ik het opnam voor de ‘zwakkeren’. Je steekt je hoofd boven het maaiveld uit. Bent te aardig. En welkom pispaaltje.

Hallo pispaaltje

Ik kan het niet anders uitleggen. Van heel lief en zachtaardig veranderde ik – door het pesten – in een onhandelbare, stuurse puber die het ontzettend moeilijk had met zichzelf en haar omgeving. Ik moest voldoen aan zoveel dingen (vond ik zelf). Hoge cijfers halen. Ik wilde aardig gevonden worden. Begon er anders uit te zien. En ja, ook anders dan de anderen. De middelbare schoolperiode? Not always very nice. Het ‘echte’ pesten is toen begonnen. Ik heb het specifiek over drie jongens die mij opwachten. Vlak voor en op de brug. Bijna elke ochtend als ik naar school wilde rijden. Ze trapten tegen mijn fiets. En diegene met wie ik zelf naar school fietste? Fietste schielijk door.

Van je fiets af worden getrapt

Mijn ouders kwamen erachter. En wilden praten op de school. Ik kan het mij eigenlijk niet meer zo goed herinneren, maar ik weet wel dat ik dát niet wilde: “Jemig hé, ook dat nog“. Dan kon ik het helemaal wel schudden. Langzaam maar zeker ging het pesten over. Ik zakte voor mijn eindexamen. En kwam toen in een klas terecht waarin de sfeer zó anders was. Lichter. Prettig. Toen ik na mijn tweede eindexamen uiteindelijk naar een vervolgopleiding ging (en dus een nieuwe school) draaide het weer 180 graden. Ineens was ik nieuw, populair en leuk. Wat een verademing.

Zelfmoord door pesten

Zelfmoord? Nee. Dat is niet iets wat ik ooit serieus heb overwogen. Eraan gedacht? Aan het onderwerp bedoel ik dan. Laat ik heel eerlijk zijn. Ja. Al denk ik dat iedere puber dat weleens heeft gedaan. Ik vergeet nooit meer het moment waarop mijn vader mij aantrof achter de stoel in mijn slaapkamer. Sip en verdrietig. Het staat mij nog heel helder voor de geest. Hij legde ineens de vinger op de zere plek. Wist gewoon waar ik aan dacht. En maakte het heel behapbaar voor mij door te zeggen dat iedere puber, iedere tiener daar wel eens in zijn leven aan denkt. Dat het niet raar was. Dat het niet iets betekende. Maar dat ik wel altijd met ze (mijn ouders) moest blijven praten.

De angel eruit!

De angel was eruit. Iets wat mij heel hoog zat was ineens veel minder belangrijk gemaakt. Waardoor ik het ook weer los kon laten. Bedankt pap. Het is iets wat ik mij nog steeds herinner en waar ik je heel erg dankbaar voor ben. Een andere afsluiting van dit toch best weer heel persoonlijke artikel kan ik mijzelf niet voorstellen. Ja, ik stel mij heel kwetsbaar op. Maar met een reden. Omdat ik hoop dat als mijn dochter dit ooit leest. Ze zal begrijpen dat pesten iets is wat naar is. Wat niemand hoort te doen. Niemand hoort te overkomen. Aan de andere kant zal ze ook kunnen lezen dat het mij veel heeft gebracht. Je levenspad loopt zoals het lopen moet. Soms moeilijk, soms soepel. Het is zoals het is.

Pesten. Is het jou ooit overkomen of ben jij misschien wel diegene geweest die heeft gepest? Ik hoor het heel graag in de comments.

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Photocredits uitgelichte foto, gemaakt tijdens de vervolgopleiding, circa 1989: de heer Willigendael