Natuurlijk laat je jouw kind niet vallen! Denken we allemaal. Zeggen we allemaal. Het zijn de eerste dingen die je hoort: laat je baby nooit alleen op de commode. Doe de bodem in het ledikant op tijd naar beneden. Hou je kind goed vast als je de trap afloopt. Maar in de praktijk? Kan het natuurlijk altijd een keer mis gaan. Begrijp mij niet verkeerd. We doen er alles aan om het te voorkomen. Maar of je dat daadwerkelijk lukt? Je kind niet laten vallen? Uitsluiten kan je het niet.
“Boem, daar lag ze ineens op de grond“
Janske omschrijft het onderwerp ‘vallen’ in haar eerlijke, open en kwetsbare blogpost heel goed. Voorkomen wil je het altijd. Maar soms heb je het gewoonweg niet in de hand. Schaamte en schuldgevoel kunnen ervoor zorgen dat je dit aan zo min mogelijk mensen wilt vertellen. Het is ook echt een taboe-onderwerp naar mijn gevoel. Aan de andere kant kan het ook juist zoveel moeders, zoveel ouders helpen. Door te weten dat je er niet alleen voor staat. Dat het niet alleen jou is overkomen.
Schaamte en schuldgevoel
Het artikel van Janske had ik al een flinke tijd terug gelezen. Toen kwam het idee in mij op om haar verhaal te delen en meteen te vertellen over mijn eigen ervaring met het vallen van je kind. Toch heb ik dat tot nu toe niet gedaan. Waarom niet? Schaamte? Schuldgevoel? Het ‘voor jezelf’ willen houden? Bij deze deel ik ook mijn eigen verhaal met jullie.
Kut telefoon
Want schamen deed ik mij zeker. Man o man, wat voelde ik mij schuldig. Het was de tijd dat grote kleuter nog een kleine peuter was. En veel, heel veel aandacht vroeg. En terecht overigens! Die aandacht gaf ik haar ook graag. Maar tussen de bedrijven door wilde ik wel mijn mail blijven checken. Kijken hoe mijn blog zich ontwikkelde. En aldus – je voelt ‘m al – werd ik wat afgeleid door mijn telefoon.
“Even wachten schat, mama is even bezig“
Op het moment dat peuter mijn aandacht vroeg en ik de afschuwelijke woorden: “Even wachten lieverd, mama is even bezig” uitsprak zag ik vanuit mijn ooghoek dat er iets heel erg mis ging. Ze ging namelijk hangen aan de achterkant van de kinderstoel. Die ging kantelen. Om een lang verhaal kort te maken. Dochterlief viel achterover met de kinderstoel over zich heen. Ik zal je vertellen, mijn hart stond toen even stil.
Achterover vallen
Was het van een grote hoogte dat ze viel? Nee. Maar ze viel wel achterover. In de snelheid heb ik niet kunnen zien of ze eerst op haar billen viel of loodrecht op haar (achter)hoofdje. In die allereerste split second heb je denk ik als moeder intuïtief wel een gevoel of het echt foute boel is of niet. Het zogenaamde ‘niet pluis’-gevoel noem ik dat. Heel eerlijk? Het voelde niet direct als foute boel. Maar natuurlijk heb ik er destijds tot in den treure – huilend – over nagedacht. Honderd keer hetzelfde verhaal in mijn hoofd afgedraaid. Reconstructies afgespeeld. En alles opgeschreven in een boekje. En voor je het weet haal je van alles en nog wat in je hoofd.
Better safe than sorry
Gelukkig heb ik wel direct gehandeld. Hup, naar de huisarts gegaan die ons dochtertje grondig gecheckt heeft. Behalve een blauwe vinger (waar ze dan blijkbaar toch op gevallen was) werden er geen andere rare dingen geconstateerd. Haar reactievermogen was goed. Ze was niet buiten westen geweest. Niet van een grote hoogte gevallen. Maar voor de zekerheid hebben we het ‘wakker maken’-protocol gehanteerd. Wat betekende dat we ons dochtertje – ook ’s nachts – om de twee/drie uur hebben moeten wekken, om te kijken of ze nog goed reageerde. Gevolg: wij waren kapot en dochterlief was ‘not amused‘.
Vallen, een woord met veel impact
Een wijze les. Dat was het voor mij zeker. Ik ben mij kapot geschrokken. En dat allemaal doordat ik heel even in mijn telefoon keek. Aldus een persoonlijk verhaal. Waarmee ik mijzelf ook kwetsbaar opstel. Want ik schaamde mij enorm. Maar wil ik jullie hiermee bang maken? Of angstig? Juist niet. Want hoe erg je jouw best ook doet. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Wat zijn de momenten dat jij éven afgeleid bent?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl