Hoe ga ik met mijn kind om? Een levensles

(soms zegt zelfs een wazige foto meer dan woorden …)

Hoe gaan we eigenlijk met onze kinderen om? En waarom doen wij dat op de manier zoals we dat doen? Van de week in de trein viel mij op dat een (jonge) moeder haar kind min of meer negeerde. Het meisje hing in de bank en vermaakte zichzelf best redelijk. Vond ik dan, vanaf een afstand bezien. Toen het kleine meisje vroeg of ze naar Groningen gingen (ze zaten in de trein richting Utrecht) beet haar moeder haar toe: “Stel toch niet zulke domme vragen!”. 

Geen enkele vraag is dom

Mijn interesse in de moeder was gewekt. Want – en ja, dit voelt waarschijnlijk als een oordeel over de moeder – hoezo is een vraag dom? Waarom is een roep om aandacht vervelend? Waarom negeer je een kind op zo’n botte manier? Waarom zo kwetsend? Hoe kan je jezelf als moeder zo laten gaan tegenover je kinderen?

Mama is boos

Mama zelf bleef vervolgens met een verongelijkte blik – stand op oneindig – moeilijk voor zich uit staren. Bij het station waar ze moesten zijn werd het kind – zonder een woord te zeggen – beetgepakt en naar buiten gedirigeerd. Volle Primark-tas in de ene hand. Kind in de andere. Nog steeds de verbeten trek op haar gezicht.

Afreageren op je kind?

Natuurlijk ben ik niet op de hoogte van de volledige situatie. Misschien was de moeder moe? Heeft ze slecht nieuws gehad. Heeft ze een zware ochtend beleefd. Of is ze gewoonweg niet gelukkig. Dat kan. Maar dat op zo’n manier afreageren op je (kleine) kind? Ik vind het ingewikkeld. En voor mij persoonlijk ‘not done’.

Gewenst, geborgen en geliefd

Nogmaals, ik weet niet wat er is gebeurd. Wat ik wel – voor mijzelf – weet en ook ervaar. Hoe vervelend, moe of ziek ik mij ook voel. Ik wil niet dat mijn kind de dupe is van mijn gemoedstoestand. Het leven is zoals het is. “Life is not always a fairytale“. Dat is helemaal waar. Toch vind ik dat (kleine) kinderen zich gewenst, geborgen en geliefd moeten voelen. Weten en voelen dat hun ouders of verzorgers van ze houden. Voor hen door het vuur gaan. Pure. Liefde.

Uit alles valt een levensles te halen

Wat voor een les heb ik uit deze gebeurtenis gehaald?  Herkenning (want ook ik voel mij soms niet in mijn hum), boosheid (hoe haal je het in je hoofd om je zo af te reageren op je kind), verdriet (naiëf misschien. Maar waarom gebeurt dit? Wat voelt dit kind van binnen?), geruststelling (ik benoem dit. Anderen lezen dit. Dan zijn we al een stapje verder). Ik ben er van overtuigd dat de manier waarop je met je kind omgaat. Bijdraagt aan het karakter van de volwassene zoals hij of zij later zal zijn. Kortom, zonder in de verkramping te komen. Probeer ik liefdevol, open en puur met mijn kind om te gaan.

Wat voor les haal jij uit deze gebeurtenis?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl