Wat is jouw ' ikigai ', waardoor jij honderd jaar gaat worden?

‘Ikigai‘? Wat is dat? Japans ofzo? Je had het niet beter kunnen raden. In deze roerige wereld, waarin zoveel narigheid de kop opsteekt. Is een van de dingen die ik doe, niet mijn kop in het zand steken. Maar juist onderzoeken wat de mogelijkheden zijn om door te blijven gaan in het dagelijkse leven. Op mijn eigen authentieke enthousiaste en positieve manier. Als ik het leed van de wereld op mijn schouders neem (trust me, dat deed en doe ik nog vaak genoeg) dan wordt de wereld niet beter. En dan wordt mijn en ons leven er niet vrolijker van. Voor mijzelf merk ik dan dat ik zoek naar positieve dingen. Een positieve kijk op het leven. Op wat mogelijk is.

Blue zones?

Ikigai dus. In dit mooie boek wordt gesproken over ‘blue zones’. Dat zijn de gebieden in de wereld waar veel gezonde en actieve honderdjarigen wonen. In het boek wordt gesproken over het Japanse eiland Okinawa, maar van mijn kapper hoorde ik dat ook Sardinië – zijn thuisland – tot de ‘blue zone’ behoort. Dat biedt perspectief. Natuurlijk betekent het niet dat wij onmiddellijk gaan emigreren, want het gaat mij niet zozeer om de plek waar ze wonen, als wel om de levenswijze van deze mensen. De manier waarop ze met tegenslagen omgaan. Hoe ze lichamelijk fit blijven door gezond te eten en veel te bewegen. Maar ook doordat ze een ‘ikigai’ hebben. Een passie. Waar ze hun bed voor uitkomen. Dat is wat ze gezond en actief houdt. Zou dat het geheim voor een lang, tevreden en gezond leven zijn?

DIY ikigai

Afijn, uit alles haal ik de dingen die voor mij interessant zijn. Letterlijk een levenswijze overnemen van andere mensen? Niet iets voor mij. Want ieder mens is anders. Iedere situatie is anders. En ik woon natuurlijk niet in een ‘blue zone’. Wat ik dan wel kan doen om op een gezonde en actieve manier mijn blik op honderd jaar te richten? Een open deur, want eigenlijk weten we heel veel dingen zelf al. Soms willen we ze gewoon niet zien. De punten die ik er voor mijzelf heb uitgehaald?

Zittend achter geraniums?

Zeker niet stilletjes afwachten op de bank. Want ikigai is ook jezelf altijd blijven prikkelen. Van stilzitten en achter de geraniums gaan zitten wordt volgens mij niemand echt heel blij. Ik weet niet hoe het is als ik zelf een stuk ouder ben. Maar ik heb altijd gedacht om feesten te organiseren voor 70-plussers, en dat een DJ dan de hits van toen draait. Ideeën genoeg.

Maak van online meer offline

Ook al is het soms moeilijk. Om offline vriendschappen te onderhouden (ik merk dat ik dat zelf heel slecht doe momenteel). Doe het wel. Nu heb je het nog hartstikke druk met werk, de opvoeding van je kind, je sociale netwerk. Maar straks? Als die kleine geen kleine meer is. Je werk wellicht minder wordt. Zit je elkaar met zijn tweetjes aan te staren. En dan? Note to self: als ondernemer blijf je altijd aan het werk en met een beetje mazzel is het ook nog je hobby. En vanzelfsprekend kan je met zijn tweetjes ook een leuke tijd hebben. Maar daar moet je wel wat voor doen. Liefde is een werkwoord.

Let’s be friends

Maar hoe zou het zijn als je – los van je relatie met je partner – ook onderdeel zou uitmaken van een vriendengroep die elkaar helpt? Dus zo van: “Ik maak bij jou schoon en dan kook jij voor mij een gezond gerecht“. Of van: “Ik breng je met de auto naar het ziekenhuis en dan ga jij erna samen met mij naar yoga“. Ik noem maar een dwarsstraat. Relaties. Met je partner. Vrienden of familie. Het prikkelt je en houdt je bij de tijd. Ook dat is onderdeel van het ikigai-principe

Hara hachi bu

Een populair gezegde op het Japanse eiland Okinawa. Min of meer betekent het dat je eet. Maar jezelf niet óvereet. Vul je maag tot 80% en niet meer. Op het moment dat je denkt: “Ik zou best nog wel wat kunnen eten“. Dan stop je. Je kent het zelf vast wel. Je bent uit eten. Het is toch wat meer, kruidiger en wellicht vetter dan je gewend bent. Meerdere gangen. (Half) wijnarrangement erbij. En voor je het weet eet je meer dan wat je aanvankelijk van plan was. Not a good idea. Hoe ik het merk? Ik slaap slecht (want vaak eet je ook veel later dan je gewend bent), vaak heb ik hoofdpijn de dag erna. En een lamlendig gevoel. Zonde! Eet en drink met mate.

Weg met de stress (en dus beter plannen)

Weinig stress helpt en natuurlijk actief bewegen. Dat met die stress is zo makkelijk nog niet. Want ook al doe ik nu – eindelijk – creatief werk waar ik heel blij van word. Ik kan mijzelf nog steeds in de stress krijgen door veel te vaak ‘ja’ te zeggen. En dan ineens tegen een planning aan te lopen waarvan iemand anders direct zegt:” Hoe heb je dat zo kunnen doen. Waarom heb je dat toegezegd?” Geen idee. Iets met enthousiasme vermoed ik.

Actief en jeugdig blijven

Een ander dingetje waar ik veel mee bezig ben is bewegen. Omdat de basisschool van mijn dochtertje geen continurooster heeft loop ik vier keer op een dag heen en weer. Eigenlijk zijn het acht ‘loopjes’ van circa 7 minuten. In zijn totaliteit dus 56 minuten. Mooi! Dat is al mooi meegenomen. Als ik dan kijk naar de ontelbaar vele traploop-momenten in huis (we hebben twee verdiepingen) voor het halen en brengen van de was. Vergeten mijn tas te pakken. Oh, toch maar andere schoenen aan. Waar is mijn zomerjas. Mila, waar is je vestje gebleven? I rest my case.

Fietsen is gezond

Maar wat kan ik nu meer doen? Want ik pak de auto al helemaal niet vaak meer. Naar hartje centrum Amsterdam? Ik pak toch echt het openbaar vervoer. Maar die boodschappen dan? Kleine boodschapjes doe ik lopend. Maar hoe fijn zou het zijn als ik per keer ook echt daadwerkelijk wat meer mee kan nemen? En er meteen een goede oefening van maak door te fietsen? Maar Rory, je hebt toch geen fiets? Daarbij verkondig je continu dat je een hekel hebt aan fietsen. True, maar dat was voordat ik de voordelen van de fietsbewegingen voor je benen zag. Lopen doe ik namelijk al genoeg. En diezelfde route heen en weer naar en van school komt mij nu al mijn neus uit (uh oh, ik heb nog 7 jaar te gaan). Tel daarbij op de waanzinnig toffe en héle ruime fietstassen die ik heb gekregen van used2b (het merk waar ook mijn fijne city bag van is). En je begrijpt. Fietsen maakt nu ook onderdeel uit van mijn ikigai.

Categorie oud barrel

Schoonmoeder gaf mij deze tweedehands fiets. Categorie oud barrel misschien, maar toch. Het voldoet prima. Beter voor het milieu ook. En check dan die stoere en ruige fietstassen! Gemaakt van geselecteerde en gewassen cementzakken (ze noemen het upcyclen in plaats van recyclen) uit India. Natuurlijk zijn ze gevoerd met waterdicht nylon. Harstikke praktisch, maar ook nog eens superleuk. Mijn voorkeur ging direct uit naar de print van de gespierde man. Briljant! Past perfect bij mijn ‘ruige’ fiets. De man had een fijner gevoel bij de print met tekst (zo zie je dat we soms tegenpolen zijn. Maar hé, opposites attract).

Fietstassen, die had ik veel eerder willen hebben

Wat ik merk? Ik pak nu sneller even de fiets. Want je zult niet geloven wat er allemaal in deze fietstassen past. Dat is eigenlijk véél handiger dan al die korte loopjes naar de supermarkt. Waarbij je namelijk soms toch teveel koopt, en maar een tas bij je hebt en dus schuin loopt. Ja, waar kan je jezelf mee bezighouden hé. En dan nog een pluspunt? Ook deze tassen zijn gemaakt bij een duurzaam Fair Trade atelier in India. Je draagt dus ook nog bij aan iets goeds. Sowieso worden alle tassen van dit fijne merk op deze manier gemaakt. Voor mij hoort dat ook bij ikigai. Niet alleen meer bewegen, maar meteen ook iets betekenen voor andere mensen.

Kijk eens hoeveel erin past. Onderin liggen nog flesjes water