Daar begrijp ik niets van. Kan je denken. Waarom is in hemelsnaam vakantie gaan goed voor je opruim-skills? Daar heb je toch helemaal geen tijd voor als je voor een heel gezin aan het inpakken bent. Lijstje erbij. Nou ja, lijstje? Meer een volledig draaiboek eerlijk gezegd. Want ook al ga je naar een (fijn) adres in Nederland. Wat je inmiddels alweer voor het vierde jaar opeenvolgend bezoekt. Dan wil dat niet zeggen dat je dan niets meer hoeft mee te nemen.
Je hebt opruim-skills of je hebt ze niet
Maar die opruim-skills dus. Care to enlighten, Rory? Wat ik precies bedoel is dat het zo heerlijk is om in een kleiner huis te logeren. Je neemt minder spullen mee. Minder kleding, speelgoed, boeken. Want je hebt in twee weken natuurlijk niet je volledige garderobe nodig. Je gaat met de auto, dus er is minder plek om alles mee te nemen wat je zou willen. Aldus hadden we alledrie een kleine trolley mee. Wat ik bedoel te zeggen is dat je leeft in een oase van gelimiteerde keuzes. Heerlijk!
Eerlijk is eerlijk
Nu moet ik eerlijk zeggen dat we wel een wasmachine in het huisje tot onze beschikking hadden. Dat maakt het nu eenmaal wat makkelijker. Maar ik ben er nog niet. Want wat ik eigenlijk bedoel met ‘waarom op vakantie gaan heel goed is voor je opruim-skills‘ is dat het op vakantie begint, maar thuis nog eens doorgaat.
Teveel soepen en feestmutsen
Herkenbaar? Je komt thuis. En je gaat snel aan de gang met de combinatie uitpakken, wassen, drogen, inruimen. Gaandeweg kom je langs een overvolle poststapel. En ineens irriteert het mij. Ons ruime, maar volle huis. Waarom heb ik zoveel soepen in voorraad? Wat doen al die tekeningen op de grond? Waarom heb ik de feestmutsen van de laatste drie verjaardagen van kleuter nog hier liggen?
Voel je het? Daar komen de opruimkriebels weer!
En dan begint het. De opruimkriebels beginnen weer op te komen. En hoe! In de eerste paar uren thuis heb ik meer weggegeven en weggegooid dan in de laatste paar maanden vóór de vakantie. Met dikke hoofdpijn van het fanatiek doorwerken wil ik maar blijven opruimen en opruimen. Totdat het moment van ‘control-alt-delete‘ plaatsvindt op het moment dat ik mij realiseer dat ik al vijf (!) uur non-stop bezig ben. Ik nog moet koken. Ik al die tijd geen water heb gedronken. En er direct maar een vol glas wijn bij pak. I rest my case.
Uhm, care to share?
Voor de volledigheid laat ik weer even wat foto’s zien van waar ik mij grandioos aan erger. Wat ik aan wil pakken. Wat ik door wil lopen. Maar weet je hoe het ook gaat? Na de eerste dag, vooruit. Eerste twee dagen van vol enthousiasme doorpakken, begint het dagelijkse ritme er weer in te komen. Kind moet naar school. Versnipperde tijd. Eigenlijk moet ik nog wat artikelen schrijven. Wat? We hebben bijna niets meer in huis. Even een wasje in de machine. Oeps, ik moet al bijna bij de school staan. Wel even de deur op slot draaien (lees de tips van Inbraakpreventie Den Haag maar eens).
Daar zijn we weer…
En langzaam maar zeker verschuiven de prioriteiten weer. En blijft er weer meer liggen. Komen de dagelijkse kunstwerkjes weer op de hoge stapel terecht. Ja, die stapel op de grond in de keuken. Hoopt de hoeveelheid was zich weer op. Besluit ik om weer even vooruit te werken aan de blog en kinderboekjes. En daar gaan we weer.
Marie Kondo in de aanslag
Wat ik nu heb besloten? Voor de derde keer komen de boeken van Marie Kondo weer tevoorschijn. Dan maar voor het slapen gaan weer wat bladzijden lezen en hopen dat ik weer in de flow van (opruim)inspiratie kom. Als stok achter de deur? Hierbij mijn heilige belofte om zo nu en dan wat foto’s te delen van mijn overvolle stapels. Misschien dat dat helpt.
Heb jij nog tips waardoor je ‘door kunt pakken’ met de eeuwige opruimklus? Ben ik nu echt de enige die dit zo moeilijk vind? Of heb ik gewoon niet de juiste opruim-skills?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
