Dat moment dat plussen en minnen beginnen te tellen: 48 en voor het eerst een bril

48 en voor het eerst een bril? Plussen en minnen? Nu pas? Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ooit – way back in 1994 – besloot ik na een oogmeting bij een gerenommeerde opticien, dat het tijd werd voor een bril. Ik ging destijds steeds meer auto rijden en ik woonde ook wat meer presentaties bij voor mijn werk, waarbij ik soms achterin zat. En ik bleek toch een (hele kleine) min te hebben, wel met een cilindrische afwijking overigens. De bril kwam er. Een prachtig montuur, van Valentini. De ontzettend kostbare glazen erin. En klaar.

In de avond? Dan rij ik liever niet

We leven nu in 2019 en in oktober van vorig jaar begon het wat te kriebelen. Ik merkte dat ik in de avond liever geen auto meer reed. Ook had ik het gevoel dat ik de ingrediëntenlijst op de potjes van mijn huidverzorging niet meer goed kon lezen zonder mijn arm iets naar achteren te doen. Mijn bril – uhm ja, die uit 1994 – ‘werkte’ niet meer zo goed en ik kon er niet goed de vinger op leggen waarom niet. Toen ik van Het PR-Bureau dan ook een prachtig montuur van het merk Ivana Helsinki toegezonden kreeg en ik daarmee naar Specsavers mocht gaan was ik om. Dit was geen toeval. Ik moest hier nu eens wat mee gaan doen.

Een oogmeting op je 48ste

48 jaar en voor het eerst weer eens een oogmeting. Vind je het gek om te horen dat ik best nerveus was? De opticien was ook heel serieus en precies. Dan krijg je ineens van die plaatjes voor je waarbij je moet zeggen of je nummer 1 of nummer 2 beter vindt. Moet je net mij hebben. Ik wil alles zo perfect mogelijk beantwoorden, terwijl het daar helemaal niet om gaat. Niet teveel nadenken, ervaren en zeggen wat je ziet. Dat is de manier om met de oogmeting om te gaan.

Van links naar rechts

Afijn, ik stond toch raar te kijken toen bleek dat – in tegenstelling tot de meting in 1994 – mijn ogen heel anders waren geworden qua sterkte. Mijn linkeroog, destijds het slechtst, is nu verbeterd. Terwijl mijn rechteroog behoorlijk is verslechterd. Vind je het gek dat ik niet meer zo goed zag. En dat de ‘oude’ bril niet echt toegevoegde waarde meer had. Dat ik het rijden in de avond het liefste vermeed. Mijn bril was gewoon al heel lang niet goed meer voor mijn ogen. Alleen bleek dat niet alles.

“U heeft best een aardige plus”

De opticien constateerde ook een best grote plus aan beide ogen. Say what?!? Juist ja, ik – die echt nergens last van had, ok, wel met het lezen van de ingrediëntenlijsten maar dat zijn altijd van die kriebellettertjes – zou volgens haar baat hebben bij een leesbril. “Ja doei!” was mijn eerste gedachte. Nergens voor nodig. Ik had in september voor mijn verjaardag een e-reader bij elkaar gespaard. De lettergrootte is dan makkelijk aan te passen. En sowieso, ik had ook daadwerkelijk nergens ‘last’ van. Ja, ik werk op een laptop en ja, die kan je van je af en naar je toe schuiven. Hoe meer ze het erover had, hoe groter mijn weerstand werd.

Ik ga wel voor de ‘verte’-bril

Uiteindelijk bestelde ik mijn ‘verte’-bril en zei dat ik nog even na zou denken over de leesbril. Mijn gevoel werd bevestigd toen ik een week of twee later mijn bril kon ophalen en degene die mij toen hielp mijn weerstand aanvoelde. “Je moet het goed aanvoelen en zelf beslissen of je er echt last van hebt of niet. Zo niet, dan zou ik geen leesbril aanschaffen“. Dat sterkte mij alweer. Toch bleef ik aarzelen. Zeker toen ik klachten begon te ervaren sinds ik mijn verte-bril was gaan gebruiken.

Alsof er wat op mijn oog zit

Herkenbaar? Je krijgt een nieuwe bril. Doet ‘m op en het lijkt wel alsof de wereld om je heen beweegt. Even wennen aan de juiste sterkte van de glazen die je echt weer scherp doen zien. Ik draag de bril alleen met autorijden en met televisie kijken. En ik begrijp werkelijk waar niet hoe ik het daarvoor zonder heb kunnen doen. Welke klachten ik dan kreeg? Mijn rechteroog begon – als ik de bril niet droeg – raar aan te voelen. Alsof er wat op mijn oog zat. Ik zag geen vlek, maar ik voelde het meer.

In moeilijke periodes ben ik extra met mijn gezondheid bezig

In december ben ik nog naar de – plaatsvervangende – huisarts gegaan. Even als uitleg. De feestdagen waren heel ingewikkeld en moeilijk omdat mijn moeder eerder dat jaar was overleden. Op de een of andere manier uit zich dat bij mij in al vrij snel angstig te worden bij gezondheidsklachten. Afijn, de huisarts kon niets vinden aan beide ogen. Niets aan mijn hoornvlies, ook geen beginnende staar. Niets. Fijn toch? Ja, maar het bleef maar in mijn hoofd zitten. Ook de leesbril bleef hangen in mijn gedachten.

De opticien en zijn advies voor mijn bril

Hoe fijn was het dat ik van de week wederom bij Specsavers terecht kon en nu met een andere opticien sprak. Een man, heel nuchter en direct. Hij ‘vatte de koe bij de horens’, liet mij mijn verhaal doen en kon goed uitleggen wat ik voelde. Je hersenen zijn namelijk gewend aan een bepaald beeld van wat je ogen je laten zien. Ze werken hard om dat beeld zo scherp mogelijk voor je te krijgen. Dan is daar ineens een bril, met glazen die dat voor je doen. Het signaal naar je hersenen? “Doe geen moeite meer. Daar heeft ze nu de bril voor“. Dus ook als je bril af is, komt er geen prikkel meer om je beeld scherp te stellen. En dat voel ik. In mijn rechteroog dat echt verslechterd was en is.

Alles went (behalve een vent)

Uiteindelijk gaat het wennen. Het meest belangrijke? Ik ben gerustgesteld door de goede, duidelijke en heldere uitleg van de opticien. Er is een nieuwe oogmeting gedaan om te checken of de eerste oogmeting goed was (zodat je zeker weet dat de sterkte van de glazen goed is). In duidelijke taal heeft hij uitgelegd wat er aan de hand was. En dat klonk gewoon zo logisch. Hij heeft mijn ogen zelf nog een keer grondig gecheckt. En dacht ook nog met mij mee voor wat betreft de leesbril. “Als je geen last hebt, dan begin je er gewoon nog niet aan. Want ook daar krijg je dan hetzelfde effect dat je nu met je andere bril ervaart. Hoe meer je hulpmiddelen gaat gebruiken, hoe lastiger je zonder kan“.

Het algemene advies?

Draag een bril (ongeacht of het een verte- of leesbril is) naar behoefte. En eigenlijk is dat natuurlijk heel logisch. Kortom, het heeft mij weer veel gebracht deze ervaring. Ik ben gesterkt in de opvatting dat het heel belangrijk is te luisteren naar de experts, maar om ook jezelf en je gevoel hierin niet te negeren. Ik blijf mijn (verte-)bril naar behoefte gebruiken, maar ga (nog) niet aan de leesbril. En ondertussen geniet ik van het feit dat ik – met mijn nieuwe bril op – gewoon weer echt prettig kan autorijden.

Ben jij al toe aan een leesbril? En hoe heeft jouw oogsterkte zich met de jaren ontwikkeld?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Het montuur (Ivana Helsinki) inclusief de glazen heb ik gekregen

De ontspiegeling en anti-beschadigingslaag heb ik zelf betaald