De leuke en minder leuke kanten wanneer je vanuit huis werkt

Natuurlijk! Als je vanuit huis werkt heeft dat zo zijn voordelen maar ook nadelen. Het leuke is dat ik beide kanten heb ervaren. Ik heb vanaf mijn twintigste tot en met mijn 41ste in loondienst gewerkt (in deze moderne tijden, waarin je juist langer lijkt te studeren dan ooit is dat een unicum volgens mij). Al deed ik overigens naast mijn werk al flink wat jaren creatieve bezigheden. Omdat mijn eigen, goed betaalde ‘vaste’ baan – als directiesecretaresse bij een grote Nederlandse bank – mij niet meer genoeg voldoening bood. Ik vervulde de functie dan ook alweer 15 jaar. Ik vond het oprecht een hele goede en in vele opzichten ook fijne baan. Maar het creatieve bleef lonken.

Iets met interviews afnemen en acteren

Was het werk bij de lokale krant er nu eerder dan mijn acteerlessen? Of andersom? In ieder geval begon ik mij zo rond mijn 35ste af te vragen of dit nu echt was wat ik wilde. En startte ik daardoor met activiteiten die ik stiekem eigenlijk erg spannend vond. Confronterend. Maar juist door dat te doen en je angst te overwinnen. Had ik het gevoel dat ik toch nog kon groeien. Als mens, als persoon.

Weet je dat ik nog goed mijn allereerste intake voor acteerlessen kan herinneren? Ik moest – voor een grote groep – doen alsof ik aan een boom was vastgemaakt en werd opgegeten door een leeuw. Serieus. Brullend en krijsend aan een denkbare boom. Dat was heftig! En het startsein voor de acteerlessen. Niet alleen wekelijks in Nederland, maar ook een cursus in een oude boerderij in Frankrijk, samen met andere cursisten die elkaar nagenoeg niet kenden. Het was intens. Frustrerend. Confronterend. Bijna was ik halverwege naar huis gegaan. Maar ik bleef. En het heeft mijn leven verrijkt.

Op naar de burn-out

Het bood mij genoeg creatieve genoegens om ook mijn vaste baan te blijven doen. Dat het uiteindelijk wat veel werd (want de vaste baan was toch best pittig. De eisen steeds hoger) en ik op een burn-out afstevende, was uiteindelijk voor mij de reden om het roer helemaal om te gooien. Maar rustiger aandoen was niet iets wat ik heel gemakkelijk deed. Totdat ik onverwacht zwanger raakte en ik wel een paar flinke stappen terug móest doen. Dat het ineens heel erg anders liep en ik mijn vaste baan kwijtraakte was iets wat ik niet aan had zien komen. Maar je weet wat ze zeggen: “Waar een deur dichtgaat, gaat een raam open“. Vanuit huis werken was dat ‘raam’.

Het voordeel van vanuit huis werken is meteen ook een nadeel

Het kostte wat tijd. Opkrabbelen na een toch wel hele heftige bevalling. Een soort van rouwproces omdat je relatief onverwacht je baan bent kwijt geraakt. Wennen aan een hele nieuwe gezinssituatie. Maar uiteindelijk begon het te kriebelen en was daar de start van zowel mijn blog ’40envoorheteerstmoeder’ en de ontzettend leuke projecten van beste vriendin en mijzelf: de serie kinderboeken ‘Milaboekjes’ en het geweldige ‘Kinderyogabordspel’. Natuurlijk is het grote voordeel van thuiswerken dat je zelf je eigen tijd kunt indelen. Al is dat tegelijkertijd het grote gevaar. Want omdat je vanuit huis werkt, kan je best even doorwerken tijdens de lunch. Of ga je ’s avonds makkelijk nog éven door. In het weekend? Staat de laptop binnen handbereik. En anders kleeft de telefoon wel heel gemakkelijk in je hand.

Thuiswerken = vanuit huis werken

Een nadeel van thuiswerken? Ik schreef al eerder over mijn frustraties. Dat men aanneemt dat je – omdat je toch thuis bent – wel even kunt oppassen. Een pakketje dat voor de buren wordt bezorgd aannemen. Een kopje koffie kunt drinken. De aannames die er zijn. De manier waarop er soms naar je lijkt te worden gekeken. Irritant (mits je jezelf er wat van aantrekt dan). Een ander nadeel vind ik dat je geen collega’s hebt. Natuurlijk, door hard werken kom je in contact met en wordt je ingeschreven bij PR-bureaus. Ga je regelmatig naar persdagen. Of naar andere leuke events waar je collega-bloggers tegenkomt. Waar je samen bijpraat, gezellig kletst of geniet van een hapje en een drankje. Maar dat is incidenteel.

Ah ja, die teamuitjes

Toen ik nog mijn vaste baan had? Waren er regelmatig teamuitjes. En mocht ik die – ja, de creatieve dingen mocht ik gelukkig heel vaak doen – soms zelfs regelen. Bedenken. En uitvoeren. Ik heb warme herinneringen aan ons teamuitje naar het Ajax-stadion. Een geweldige rondleiding en erna een hapje eten bij Boom Chicago in het centrum van Amsterdam. Maar ook weet ik nog – als de dag van gisteren – dat we als team een stadswandeling maakten in het gedeelte van Amsterdam waar nagenoeg iedere toerist te vinden is: The Redlight District. En dat een van de teams (want we speelden tegen elkaar) had gewonnen. En mijn leidinggevende een prachtige ‘beker’ kreeg in de vorm van een … dildo. Serieus. Het ding heeft nog lang op zijn bureau gestaan (ja, ik werkte bij een Nederlandse bank).

Dierbare herinneringen

Dat zijn de dingen die ik mis nu ik vanuit huis werk. Want hoezeer het werk mij soms ook kon tegenstaan. Door een teamuitje. Met zijn allen iets te ondernemen in een heel andere sfeer dan hoe je die dagelijks ervaart. Door uit het zakelijke te stappen. En elkaar op een heel andere manier te leren kennen. Dan merk je pas echt wat je aan elkaar hebt. Je weet pas wat je had als het er niet meer is. Het is zo grappig om waar te nemen welke dingen je onthoudt. Ik kan mij het teamuitje nog goed herinneren waarbij we gingen golfen. Mijn leidinggevende zat in mijn team en heeft bijna de hele tijd mijn (mis)geslagen golfballen uit de sloot lopen vissen. In driedelig pak overigens, want de dresscode was bij hem niet helemaal overgekomen. Wat hebben we gelachen met zijn allen. Gelukkig heb ik veel weten vast te leggen op de gevoelige plaat.

Nu ik er zo over praat komt er weer heel veel naar boven. En ben ik blij dat we als collega’s aan teambuilding hebben gedaan. Het levert je zoveel op. Want terugkijkend op een niet altijd even gelukkige periode blijven de mooie herinneringen altijd overeind. En daar gaat het toch eigenlijk om?

Doen jullie met je collega’s regelmatig een teamuitje? En welke uitjes zijn favoriet?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Dit artikel is tot stand gekomen door een samenwerking