Een uitvaart. Jouw uitvaart. Is dat iets waar je weleens aan denkt? Aan durft te denken? Of schuif je het voor je uit? Zoals ik altijd deed. Want ‘je bent jong en je wilt wat’. Inmiddels mag ik dit jaar 48 kaarsjes gaan uitblazen. Voel ik mij nog steeds jong. Maar word ik – door de omstandigheden – toch gedwongen om na te denken over dit precaire onderwerp.
Jouw uitvaart, mijn uitvaart
Ik heb het over mijzelf. Mijn uitvaart. Al jarenlang krijg ik van mijn vader afschriften van de begrafenisverzekering die hij ooit voor mij heeft afgesloten. Premie betaalt hij allang niet meer. Wel is er ieder jaar een klein stukje winstdeling. Ik dacht altijd: “Goed geregeld. Niets meer aan doen“. Totdat ik ineens van dichtbij meemaakte wat een uitvaart nu eigenlijk kost. En dat een begrafenisverzekering uit – pakweg de jaren tachtig – een bedrag uitkeert voor een uitvaart dat niet meer realistisch is in deze tijd. In mijn geval? Gaat het om een bedrag rond de € 2.000,-
Waarom een uitvaart meer kost dan je denkt
Waarom een uitvaart meer kost? Waar je aan moet denken? De kosten van het mortuarium (mocht je in het ziekenhuis overlijden). De ruimte bij de uitvaartverzorging waar je wordt verzorgd en verblijft totdat je naar het uitvaartcentrum of crematorium wordt gebracht. Kosten voor een opbaring / gelegenheid tot afscheid nemen met gebruik van de koffiekamer. Rouwkaarten. De uitvaart zelf. Catering. Muziek, eventuele dvd van de plechtigheid en rouwauto’s. Wil je extra tijd incalculeren omdat je veel mensen verwacht? De kosten daarvan komen er (per half uur) bij. Al met al kan een uitvaart je zo 8.000 euro gaan kosten.
Het laatste dat je voor iemand kan doen
Teveel om op te noemen. Het loopt in de papieren. En natuurlijk wil je het allemaal zo mooi mogelijk doen. Voor de een is dat groots, voor de ander ingetogen. Feit is wel dat dit het laatste is wat je voor iemand kan doen. Het zet je aan het nadenken. Maar wat wil je dan zelf? En als ik er nu voor kies om er niet over na te willen denken, wat geef ik mijn nabestaanden dan mee? Want wist je dat je in ongeveer een week tijd alles moet regelen? Mijn adressen heb ik zelf deels op papier, deels in de telefoon en ook nog ergens in een oud adressenboekje op zolder. Wist je trouwens dat dit het allerbelangrijkste is om als een van de eerste dingen te doen? Want de rouwkaarten moeten zo spoedig mogelijk verzonden worden.
Waar heb je eigenlijk alles liggen?
Waar je nog vol in het verdriet zit. De focus even niet hebt. Valt er veel te regelen. Foto’s bijvoorbeeld. Voor een eventuele fotocollage tijdens de dienst. Zelf heb ik die – ongeordend – op de harde schijf staan. Digitaal dan. Want de fysieke foto’s heb ik (de eerste elf jaar sinds Huib en ik samen zijn geordend. De rest in zakjes en dozen) in een kast staan. Mijn kinderfoto’s? Die staan nog ergens bij mijn ouders thuis. En wat dacht je van muziek die je graag gedraaid zou willen hebben? Ik weet het zelf eerlijk gezegd niet. Dat wisselt. En het ergste. Ik heb het nergens vastgelegd.
Als je er niet over nadenkt is het er niet
Ik snap het wel hoor. Als je er niet over nadenkt dan is het er niet. Schuif je het weg. Want nare gedachten of gevoelens? Ervaren we liever niet. We willen het fijn hebben in het leven. En dit is niet fijn. Klopt. Maar het is wèl nuttig, nodig en goed om erover na te denken. Bij stil te staan. En te regelen. Is het niet voor jezelf, dan wel voor je nabestaanden.
Voor je uitschuiven
Er niet aan willen denken en het wegdrukken, het voor je uitschuiven is een logische reactie. En waarschijnlijk herkenbaar voor velen van ons. Toch lijkt het op handelen vanuit angst. En dat is nooit goed. Begrijp mij niet verkeerd. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Wil je ook nergens toe dwingen. Maar begin eens met een klein stapje. Heb het er eens over. Met iemand die je nabij staat. Of houd het bij jezelf. En luister naar muziek. Of begin gewoon met fysieke handelingen zonder dat je de nadruk legt op de reden. Orden je adressen, je foto’s. Elk begin is een stapje.
Jouw uitvaart. Een begrafenisverzekering. Heb jij er al eens over nagedacht?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
Dit artikel is tot stand gekomen door een samenwerking
