Wanneer de ene fase overloopt in de andere

De fase van zwangerschap, een van de meest dierbare momenten in mijn leven. Het voelen groeien van nieuw leven in jezelf. In je buik. Het is niet te vergelijken met welk ander gevoel dan ook. Zo bijzonder en tegelijkertijd heel gewoon. Zo’n geschenk, vooral omdat we het niet meer hadden verwacht en er niet meer op hadden durven hopen. Het leven loopt zoals het lopen moet. En ik was en ben intens dankbaar voor wat het ons met de geboorte van Mila heeft gebracht.

Een kind krijg je

Een kind neem je niet, maar krijg je. Dat is maar al te duidelijk geworden in ons leven. H. en ik zijn al sinds mijn twintigste bij elkaar. We hebben heel veel meegemaakt samen, maar dit was iets waarvan we dachten dat het ons misschien niet gegund was. Gelukkig besloot het lot anders. Nog steeds (vanzelfsprekend) dolblij overdacht ik afgelopen nacht – toen ik niet kon slapen – hoe het destijds is gelopen. Tijdens onze vakantie in 2011 – waar we het steeds moeilijker kregen met het idee dat we altijd kinderloos zouden blijven – is het wonder toch geschied.

Van zwangerschap naar bevalling

Want ergens in die periode ben ik – destijds was ik toch al ruim veertig jaar – zwanger geraakt van ons grote wonder, onze dochter Mila. Op mijn 41ste werd ze geboren. Ons kleine meisje. De fase van zwangerschap liep naadloos over in de eerste periode na de bevalling. Een periode die – op zijn zachtst gezegd – niet ideaal was. Je denkt te weten wat je gaat meemaken. Maar je weet het niet totdat het je overkomt. Ik zie het als iets waar je jezelf niet op kunt voorbereiden. Niet echt. De impact van een nieuw leven. Een mini-mensje waar je verantwoordelijk voor bent. Het is nogal wat.

Haar eerste kindertafeltje en stoeltjes. Ik denk dat Mila hier (bijna) twee jaar is

De ene fase loopt naadloos in de ander over

En zo kwamen er allerlei fases achter elkaar. Liepen ze naadloos in elkaar over. Telkens als je denkt te weten waar je staat. Je vertrouwen voelt in dat je weet wat je te wachten staat. Dient een nieuwe fase zich aan. Ik kan er uren over vertellen. Dat ik in eerste instantie dacht dat ik mijn kind naar de kinderdagopvang zou brengen (en ik dat uiteindelijk helemaal niet wilde). Dat ik mijn kind heus wel naar de peuterspeelzaal zou laten gaan vanaf het moment dat anderen dat goed achten (en ik gewoon lekker een half jaar langer heb gewacht).

Het onderstel van de wieg (links) en de commode (rechts bovenop de ladekast) vormen samen een bureau

Die eerste schooldag

De eerste schooldag? Handen omhoog voor wie dit ook wel echt een dingetje was. Ik herinner mij het als de dag van gisteren. Het kleine lieve meisje met haar veel te grote rugtas, dat vol vertrouwen – net 4 jaar – de ‘grote school’ inloopt en zich dapper omdraait en naar je zwaait. Terwijl jij je snikken smoort in je zakdoek en doet alsof je neus bloedt. Want je wilt je kind haar zelfvertrouwen geven en laten houden. Zonder dat je jouw onzekerheid op haar overbrengt. Vier jaar, de leeftijd waarop ‘loslaten’ eigenlijk al een beetje begint.

Heel serieus ‘aan het werk’ (of aan de knutsel, dat kan ook)

De fase van groep 3

En dan afgelopen jaar. Toen ze naar groep 3 ging. Ook al zo’n moment. Je merkt het aan alles. De leergierigheid, de prestatiedrang, de groei (schoot jouw kind toen ook zo de lengte in?), de empathie (“Mama, dat kan ik echt zelf wel hoor. Je hebt het al zo druk“.). Ik moet weer even slikken. Je wilt niet dat jouw kind klein blijft. Dat je haar klein houdt. Wel wil je dat ze nog even een tijd onbevangen de wereld in blijft kijken. De wereld die slechter is dan zij vermoedt. En dat wil je haar zeker nog niet meegeven, terwijl je haar tegelijkertijd wilt beschermen tegen al het kwaad dat er is.

Dankbaar

Tegenhouden kan je het niet. Dat wil je ook niet. Maar de cliché’s zijn waar. Het gaat allemaal zo snel. In de ontzettend pittige periode in het begin, toen ze nog een kleine baby was en zo ontzettend veel huilde. En de kinderarts zei: “Over zes maanden is het allemaal anders“, kon je de tijd wel vooruit kijken. Nu? Wilde ik dat het allemaal wat langzamer ging. Mijn hart huilt als ik denk aan mijn moeder, Mila’s Oma. Die op haar sterfbed zei dat ze Mila maar zo kort had meegemaakt. Ongeveer zes jaar van haar leven. Ik weet nog dat ik zei dat ik juist dankbaar was voor die zes jaar. En dat ben ik nog steeds.

Een kostbare en dierbare foto…

Verdriet en gemis

Maar als ik nu zie hoe snel haar ontwikkeling gaat. Dan voel ik verdriet. En gemis. Dat mama dit niet heeft kunnen zien. Al ziet ze het misschien wel vanaf een andere plek. Vanuit de hemel. Vanaf boven. Het is iets waar ik in geloof. Wat mij rust geeft. Je moet je ergens aan kunnen vasthouden. En het geloof daarin, is dat voor mij.

Een nieuwe fase begint

Van oudste kleuter naar klein kind. Dit jaar – in groep 3 – is het zo ontzettend hard gegaan. Dat merken we aan haar groei en haar ontwikkeling. Ineens vroeg ze of het mogelijk was dat ze een bureautje kreeg, voor beneden. In haar speelhoek. Want het tafeltje waar ze met ons, met Oma en met haar vriendinnetjes aan heeft gezeten, gespeeld en geknutseld. Wordt zo langzamerhand echt te klein. Het krukje daarentegen. Waar ik op heb gezeten toen ik zwanger was van Mila (voor oefeningen tijdens zwangerschapsyoga). Waar Oma op heeft gezeten tijdens het uren knutselen (want ze was bang dat het stoeltje haar niet zou houden). Dat blijft.

Je kan het handige plankje rechts, in het midden of links bevestigen. Extra ruimte, heel handig!

Van speelhoek naar bureau

Haar speelhoek dus. Ze komt inmiddels met haar knietjes tegen de onderkant van het tafeltje aan (kun je nagaan hoe opgevouwen wij daar altijd hebben gezeten) en is er nu wel aan toe om ‘huiswerk’ aan een bureau te maken. En omdat we ervoor hebben gekozen om haar speelgoed en schoolspulletjes beneden – in haar eigen ruimte van de woonkamer – te plaatsen. Is het een logisch gevolg dat we het setje van Nijntje tafeltje met de bijpassende twee stoeltjes – wat ze al sinds haar tweede, of was het nu derde, jaar heeft – weggeven aan een ander kindje. En dat we het vervangen voor een bureautje met stoel van Stokke. Om zo mee te groeien met de fase waar Mila zich nu in bevindt.

Ze is ontzettend blij met haar eigen, eerste echte ‘werkplek’. En gewoon gezellig bij ons in de woonkamer

Een groot en tegelijkertijd klein meisje

Een groot, klein meisje. Integer, enthousiast, altijd vrolijk. Leergierig, speels en gewoon heel erg lief. Omringd door knutsels die ze zelf heeft gemaakt. Wat ze van haar Oma (en van mij) heeft geleerd. Tasjes, maskers en andere knutsels. Van papier, lintjes en ander materiaal. Het blijft allemaal in de buurt. Maar het bureautje en de prachtige roze Tripp Trapp? Die zijn nieuw. En horen bij deze fase van haar leven. Van het zijn van een klein meisje. Dat alweer bijna toe is aan groep 4. Een meisje dat met volle overtuiging gelooft in een mooie wereld. In een toekomst. Waarin alles mogelijk is. Voor zowel meisjes als jongens. Er nog geen onderscheid wordt gemaakt. En dat willen we ook graag zo houden.

Zo ontzettend mooi. De Stokke Tripp Trapp, maar dan in het roze

Van de ene fase naar de andere, everything is possible

Want als er iets is, wat ik heb geleerd in de afgelopen jaren. Dan is het wel dat alles mogelijk is. “Everything is possible“. Focus daarop. Geniet van de fase waar je in zit. Waar je in groeit. Ja maar Rory, waarom dan de roze Tripp Trapp? Gewoon, omdat het kan. Ze heeft ook een grijsbruine en een whitewash variant voor aan de eettafel en in haar kamer. Heeft bruine gordijnen in haar slaapkamer. Deels een lichtblauwe muur. Ze geniet zowel van roze jurkjes als van blauwe spijkerbroeken. Zwarte rokjes en rode coltruitjes. Speelt met zowel barbiepoppen als met auto’s. Geniet van dansen op K3 en bouwen van een fort. Again. Alles is mogelijk. Alles groeit met haar mee. Net als haar mooie Stokke kindermeubels.

Wordt nog steeds gebruikt! Het Stokke Home-bed

Stokke: duurzaam en hergebruik

Het bed van het Stokke Home Concept waar ze niet meer in kan slapen? Staat bij ons in de gang van de eerste verdieping. Naast haar kinderboekenkast. Voor het balkon aan de voorkant van het huis. Ze leest er zelf haar boekjes of ik lees haar erin voor. Een soort van ‘hide away‘. Even ruimte voor jezelf. Een plek om jezelf te zijn en weer even klein te voelen. De ladekast? Wordt gewoon gebruikt voor kleding en beddengoed. Haar Stokke Sleepi-bed? Tot een jaar of tien is het een perfect junior bed dat je de geborgenheid geeft die je nu nog zo nodig hebt. En nu dan beneden – in haar speelhoek – haar eigen bureautje (gemaakt van de wieg en de commode van het Stokke Home Concept). Zo zie je maar dat je met de Stokke meubels veel langer kunt doen dan je misschien wel denkt.

En ja, ik zit ook regelmatig op de Tripp Trapp

Schat, blijf je thuis wonen?

Even tussen ons gezegd en gezwegen: de Tripp Trapps? Daar zitten wij als volwassenen zelf ook nog regelmatig op. Vermoedelijk gaan ze nooit meer de deur uit. Of misschien wel om met Mila mee te gaan als ze ooit gaat verhuizen, wanneer ze 30 is… . Zonder gekheid, ik gun haar alles. Of ze nu bij ons wil blijven tot aan haar dertigste of eerder uit huis wil. Of ze naar het buitenland wil (liever niet, maar dat zal ik voor mij houden) of niet. Gelukkig wordt van in loondienst werken of zelfstandig ondernemer zijn. Ik geef haar graag de ruimte om zelf dingen te ontdekken en om fouten te maken. Want van fouten maken kun je leren. En groeien. Wel zullen wij altijd achter haar blijven staan.

Wist jij dat je kindermeubels langer kunt gebruiken dan je zou denken? En hoe goed ben jij in loslaten?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

 

De wieg, commode (samen omgebouwd tot bureau) van het Stokke Home Concept en de roze Tripp Trapp met Junior Cushion heb ik gekregen

Wieg – € 299,-

Commode – € 199,-

Tripp Trapp – € 195

Junior Cushion (6+ jaar): € 44,-

 

 

Ja! Stuur mij meer tips, adviezen en persoonlijke verhalen.

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]