De luxe van een tweede auto

Een auto, geen auto, twee auto’s. Waar hébben we het eigenlijk over? Rory, wat een luxe-beestje ben jij! Klopt en tegelijkertijd ook weer helemaal niet. Vroegâh – toen ik nog begin twintig was – reden we (samen, al was het zijn auto) in een oude Opel Corsa (zo’n mooie blauwgrijze kleur, ik kan het mij nog goed herinneren). We hebben er nog jaren met veel plezier in gereden. Totdat er werd ingebroken en men de auto niet aan de praat kon krijgen en dus maar aan het vernielen ging.

Hoe dúrf je!

Ja, je leest het goed. Hoe dúrf je, sollen met het eigendom van een ander! Het stuur was stuk getrokken. Het zakje dropjes waar we van aten was leeg gegooid – door de hele auto – en nog meer van dat soort ellende. De auto was waarschijnlijk heel interessant voor dieven omdat er geen achterbank in zat en daardoor dus veel laadruimte bezat. Maar toch, hoe haal je het in je hoofd om de spullen van een ander willens en wetens te vernielen. Dan ben je toch wel heel ver heen. Een oordeel, ik weet het. Maar het heeft mij geraakt. De auto voelde erna niet meer hetzelfde.

Ook mijn dochter is weg van deze prachtige Peugeot 308 plug-in HYbrid 225

Van een auto naar twee auto’s? Wat een luxe

Afijn, van het een kwam het ander. We gingen verhuizen. Besloten over te stappen naar een andere auto. Of beter gezegd: auto’s. Ik kocht de auto over van de opa van mijn man. Opa reed in een prachtige donkergroene Citroën AX. De reden om de auto over te nemen was heel verdrietig, want helaas was de opa van mijn man kort daarvoor overleden. De auto was nog hartstikke nieuw en hij had er bijna niet in gereden. Op de vraag of ik de auto wilde overnemen hoefde ik niet lang na te denken: JA! Was het niet om het hebben van een eigen auto, dan wel om opa’s auto op deze manier nog wat langer ‘in de familie’ te houden.

Twee auto’s, twee bestemmingen

Ik reed destijds in mijn eigen auto naar mijn toenmalige job in onze stad. H. ging met zíjn auto naar Amsterdam. Lange tijd werkte dat prima. Totdat we uiteindelijk allebei in Amsterdam gingen werken. In eerste instantie reed ik regelmatig met het openbaar vervoer, maar uiteindelijk – toen we alle twee bij hetzelfde bedrijf werkten – bleek samen rijden niet alleen gezelliger, maar ook kostenbesparend. En toen stond die tweede auto ineens maar een beetje te staan.

Lijkt wel verkapte reclame voor Albert Heijn 🙂

Lang verhaal kort

Om een lang verhaal kort te maken. Ik ging van 36 uur naar 27 uur – maar dan verdeeld over drie (lange) dagen – werken, waardoor ik de overige twee werkdagen doordeweeks kon besteden aan leuke dingen én allerlei klussen en hobby’s die ik uitprobeerde: schrijven en fotograferen voor de lokale krant, acteerlessen volgen in hartje Amsterdam, mijn bestie bezoeken in Utrecht. En toen bleek de tweede auto ineens nog wel heel erg handig. Maar ja, in eerste instantie alleen voor die dagen.

De tweede auto bleek een pech-auto

Toen ik uiteindelijk op mijn 41ste ons eerste en enige kind mocht krijgen, bleek de tweede auto (inmiddels een Renault Megane Scenic) heel nuttig, totdat het toch echt een zogenaamde pech-auto bleek te zijn (mijn bolide heeft zo’n 14 reparaties ondergaan – denk aan lambda sondes, gasklephuis en bijvoorbeeld bobines, totdat ik uiteindelijk bij de versnellingsbak belandde. Toen was het einde verhaal). Ik heb destijds een andere (tweedehands) auto gekocht. Wederom een Citroën trouwens. Een C3 Picasso. De auto waarmee ik mijn vertrouwen in auto’s weer terugkreeg. Want met een baby moet je kunnen vertrouwen op een goede auto.

Zooooo ontzettend handig, luxe en duidelijk. Ik mis het nu al…

De luxe van een tweede auto is ook maar relatief

Wederom een fase verder bleek mijn goede (en vaste) baan toch niet zo ‘vast’ als ik dacht. Want tijdens mijn zwangerschapsverlof moest ik afscheid nemen van mijn job waar ik al ruim 15 jaar tot volle tevredenheid heel goed in functioneerde. Maar weet je, waar een deur dichtgaat, gaat een raam open. Want nu had ik ineens de tijd om zélf voor mijn kind te zorgen. Iets wat ik heel graag wilde. Ik heb niet zo lang moeten wachten op een kind – tot mijn 41ste, gelukkig was het mij gegund – om haar vervolgens na een paar weken naar de opvang te brengen. Let wel, dat is mijn persoonlijke mening in mijn situatie!

De deur uit met de auto…

Je raadt het al. Baan weg. Geld op. Dus er moest bezuinigd worden. Als eerste ging de duurste auto (die van hem) de deur uit. De ‘gezins’-auto bleef. En toen… ging ik bloggen (een jaar na de geboorte van onze dochter). Kwamen er ineens allerlei toffe samenwerkingen op mijn pad. Met PR-bureaus maar ook met merken. Als een van de eersten was daar Opel Nederland. Het was zo super om met de Opel Karl nabij de Zaanse Schans te hebben gereden! En na het event mocht ik ‘m nog een tijdje lenen. Een mooie, compacte maar hele handige auto. En vanaf dat moment kwamen er meerdere mooie bolides op mijn pad.

Al zeg ik het zelf: ik kan foto’s maken, vind je niet?

Wat een luxe om soms een tweede auto te mogen ervaren

Van Opel en Peugeot (mijn twee favoriete merken)! Ik schreef over mijn huidige Opel Mokka (ik heb ‘m uiteindelijk overgenomen), de Opel Grandland, het nieuwste model Opel Mokka, de Peugeot 3008, e-2008, plug-in HYbrid 3008, de e-208 en nu dan nu in de fantastisch mooie 308 plug-in HYbrid 225. Het ideale van het rijden in dit soort nieuwe modellen is niet alleen dat je alle nieuwste ins and outs leert kennen (wat is er eigenlijk ontzettend veel mogelijk tegenwoordig!), maar dat je dus ook een tweede auto voorhanden hebt.

Wat een luxe!

En waar dit als extra luxe kan overkomen… is dat het ook! Ik geniet er oprecht van om – samen met Mila, het gezin maar ook juist alleen – te genieten van het feit dat ik (ook als onze eigen auto weg is) alle kanten op kan. Even naar opa 45 kilometer verderop op een woensdagmiddag. Naar mijn bestie zomaar op een moment dat ik er zin in heb. Een dansje doen terwijl man en kind juist ergens anders naartoe zijn. Naar een mooi blog-event gaan, terwijl ik normaal gesproken niet had kunnen gaan (want slecht te bereiken met het OV).

Ooooooh die voorkant

Het een kan naast het ander bestaan

Wat een luxe probleem, Rory! Wist je dat sommige mensen helemaal geen auto hebben of kunnen betalen? Ik weet het! Helemaal mee eens. Maar dat weerhoudt mij er niet van om te kunnen genieten van de (tijdelijke) luxe van een extra auto, toch? Het een kan naast het ander bestaan. En als het dan ook nog eens een ultra nieuw model is – zoals deze plug-in HYbrid dus beter voor het milieu (vind ik) – en je alle mogelijkheden kunt uitproberen. Hoe tof en luxe is dat? Waarom zou ik daar niet blij mee mogen zijn?

Peugeot 308 plug-in Hybrid 225

Want om nu ook meer on topic te zijn. Hoe cool is dit model? Ik sprak vanochtend nog met de schoolplein-moeder die het ‘oude’ model Peugeot 308 heeft en ze stond letterlijk bewonderend (bijna likkebaardend) te kijken naar ‘mijn’ exemplaar. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn ‘encounters‘ op de snelweg. Ken je dat? Dat er een dikke SUV voorbij komt rijden, waarbij het hele gezin hun nek verrekt om naar ‘mijn’ 308 te kijken. De buren in de straat die mij complimenteren. De mensen in de buurt die geïnteresseerd zijn en vragen stellen over het model, de capaciteit en meer.

Genieten van deze luxe

Heel gaaf! Afijn, ik heb veel ritjes gemaakt – zowel korte als langere afstanden – en ik kan niet anders zeggen dan: “Wat een fantastische auto“. De opties, het mooie dashboard, het rijden in een automaat, het gemak, specifiek het zitgemak (heerlijke stoelen), alle extra en luxe features zoals de massage die je in de comfortabel zittende voorstoelen kunt ondergaan (mijn voorkeur: de ‘kattenpootjes’ in je rug). De bagageruimte. En natuurlijk ook de mooie kleur! Een kleur die ik in eerste instantie zelf niet zou uitzoeken, maar zo mooi en fotogeniek blijkt te zijn. Ook in de mooie natuur trouwens.

Wat vind jij van deze mooie bolide (ook wel: “Wow, wat een vette bak!” of: “Wat een dikke auto” genoemd door anderen)?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl