Waar ga je heen? Naar Tante Koosje

Huh? Hoor ik jullie nu bijna denken. Yep. Tante Koosje. Familiebezoek? Nee, het was weer eens tijd voor een date met zijn tweetjes. Oftewel een ‘avondje-uit-eten-en-meteen-weer-eens-écht-bijpraten’-moment. Eigenlijk doen wij dat niet vaak genoeg. Het bijpraten-moment bedoel ik dan. En vooruit, uit eten gaan met zijn tweetjes is eigenlijk ook best wel eens heel erg fijn.

Pre-kind periode

Waar wij ‘pre-kind’ zo ongeveer twee keer per week uit eten gingen, is dat nu toch wel geminimaliseerd tot ‘heel soms’. En dat ligt aan onszelf. Het is wel makkelijk om gewoon thuis met zijn drietjes te eten. Maar rustig eten? Dingen samen kunnen bespreken? Nou nee. Dat kan alleen maar als het meisje slaapt. Ze vraagt veel aandacht, maar dat is ook logisch en hoort bij deze leeftijd (bijna twee).

Oma en Opa!

Vandaar dat wij altijd bijzonder dankbaar zijn als oma en opa komen oppassen zo nu en dan. Waar wij meestal naar een leuk eetcafé gaan (en vooraf even een drankje drinken in een cafeetje nearby), gaan we zo héél af en toe iets luxer uit eten. En dan blijft het ook bijzonder. Manlief had gelezen over een speciaal menu van het desbetreffende restaurant en aldus…op naar Tante Koosje.

Een persoonlijke touch…het bestaat nog!

Het was een goede keuze. Sterker nog. Het was de perfecte keuze. Je voelt je direct thuis in de heerlijke, gezellige, ’thuishuis’-ambiance van Tante Koosje. De mensen zijn aardig, behulpzaam, kundig en begrijpen ook precies wat er speelt. Ze doen hun huiswerk. Bij binnenkomst werden wij direct naar het (volgens ons) allermooiste tafeltje geleid, terwijl de gastheer vriendelijk opmerkte: “het is lang geleden dat u zonder kindje weg bent geweest, hè?”

Smullen, praten en genieten

Enfin, we hebben gesmuld van een heerlijk vijf gangen-diner. Genoten van een “ik moet nog naar huis rijden”-half wijnarrangement. We hebben fijn bij kunnen praten, weten weer even beter wat er speelt in elkaars leven. Gelachen hebben we ook nog. Toen ik in de kou en regen met mijn 11 cm hoge stilettopunt tussen die schattige hobbelkeitjes bleef hangen. En ik op een voet terug moest hinken om mijn schoen er tussenuit te wrikken.