Het licht? Dat laten we maar aan

Licht? Aanlaten? Wat bedoel je daarmee Rory? Ik ben eerlijk gezegd getriggerd door een buurvrouw uit onze straat. Zij is pas geleden bevallen van haar eerste kind. ’s Nachts toen ik naar het toilet ging zag ik dat het licht in hun slaapkamer aan was. En ineens kwam het allemaal terug en voelde en voel ik met haar mee. Wellicht ervaart zij het heel anders dan dat ik het heb gedaan, hoor. En slaat het nergens op wat ik nu schrijf. Maar ik ervaar het bijna gewoon weer. Het gevoel wat ik had toen ik net bevallen was.

Op Valentijnsdag uit eten willen gaan

Wist je dat ik de avond vóór de bevalling wel goed genoeg bij mijn positieven was om niét uit eten te willen gaan? Het was 14 februari 2012 en H. had bedacht dat het – op Valentijnsdag – wel een heel goed idee was om uit eten te gaan. Naar een Indonesisch restaurant waar we heel graag kwamen. Maar ja. Indisch eten. Lekker kruidig. En bijna moeten bevallen? Het leek mij geen goed idee.

Dan maar Surinaamse bruine bonen met rijst

In een vlaag van verstandsverbijstering had ik geregeld dat we die avond dan maar Surinaams gingen eten (ik heb het nog zelf gekookt ook). En wel bruine bonen met rijst. Say whut?!? Ja, je leest het goed. Een briljant plan … maar niet heus. Ik heb – serieus – geen notie meer van wat er tijdens de reguliere bevalling tot 10 cm ontsluiting is gebeurd. En dat is maar goed ook denk ik …

Iets met een spoedkeizersnede en te snel naar huis worden gestuurd

Maar goed. Tikje oversharing. Ik doelde eigenlijk op de periode ná de spoedkeizersnede die ik over de natuurlijke bevalling (die niet goed ging) heen kreeg. En dan nog meer op de periode ná het verblijf in het ziekenhuis. Met veel pijn en moeite kwam er een extra dagje ziekenhuis bij. Waarvan achteraf bleek dat dat veel te kort was geweest, gezien wat ik allemaal had meegemaakt.

Oh gelukkig, de kraamhulp is er weer

Ik kan het mij nog als de dag van gisteren herinneren. De eerste paar dagen. Dat het licht dag en nacht aan stond. De opluchting als de kraamhulp ’s ochtends vroeg binnen kwam lopen. Het wiegje wat de eerste paar dagen bij ons op de kamer was. Maar door al het: “Ademt ze wel?“, “Wanneer is ze nu stil?“, “Waarom is ze zo stil?” of “Wat is dat voor gek geluid?” werden we gek van onszelf. Dus de wieg ging naar haar eigen kamertje. Vervolgens begon het heen en weer lopen om de twee uur. Ik val slecht in slaap. Dus na het voeden lag ik te malen. Viel na anderhalf uur in slaap en een half uurtje later begon het feest opnieuw.

Einde van het liedje? Ik liet het licht ’s nachts bijna overal branden. Het had toch geen zin om het aan en uit te doen. De nachten waren kort. En buiten? In ons hofje? Zag ik alle huizen vredig donker zijn. Iedereen sliep. De wereld ging door. En wij? Leefden in onze eigen bubbel van wakker zijn, voeden, in slaap proberen te vallen, en meteen weer opstaan en doorgaan. En dat maanden lang. Met het licht gewoon ’s nachts aan.

Protocol huilbaby

Wat ik ook nog weet? Toen we (dochter en ik) na een weekje of zes (of was het nu vier) weer in het ziekenhuis belanden. Met protocol ‘huilbaby’ in ons dossier? De woorden van de kinderarts: “Meestal is het met zes maanden wel weer over“. Zes.maanden?!? Are you kidding me? Of de bemoedigende woorden: “Je hebt er nu niet veel aan. Maar dat pittige van je dochter? Dat brengt haar later heel veel goeds“. Yeah right. Daar kon ik toen echt helemaal niets mee. Nu des te meer overigens.

Alles komt terug

Maar goed. Dit alles kwam terug toen ik hoorde van de zware bevalling van de desbetreffende buurvrouw (uiteindelijk ook een keizersnede). En ik voel oprecht met haar mee. Want waar iedereen het heeft over ‘genieten’ (wat natuurlijk ook zo is) denk ik toch ook terug aan de eerste pittige tijd. Waar ik met name behoefte had aan rust (al zag ik dat niet zo) en hulp (wat ik in eerste instantie niet durfde te vragen). En waar ik flink geïrriteerd kon reageren als iemand het over ‘genieten’ had. Aldus laat ik hen gewoon met rust en wacht ik rustig af. Heb ik al wel voorzichtig een appje gestuurd dat ik haar graag wil helpen met boodschappen doen of te koken (mocht ze het nodig hebben). En besef ik nu veel meer hoe ingrijpend – naast bijzonder en dierbaar – de geboorte van een kind kan zijn.

Kan jij je nog die eerste begintijd herinneren? En hoe heb jij die ervaren?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl