Heel veel mensen om mij heen hoorde ik het zeggen: “Ik kan mij mijn leven niet meer voorstellen zonder hem / haar!” Eerlijk? Toen ík net bevallen was? In dat eerste jaar? Kon ik dat wel. Eigenlijk kon ik mij heel-erg-goed voorstellen (en herinneren) hoe mijn leven was zonder kleine baby. Ik schaamde mij voor mijn gedachten. Net zoals ik beschreef in het eerste artikel van deze rubriek. Want ‘het hoort niet’. Dit willen mensen niet horen.
Leef je (veertigplus)leven
Begrijp mij niet verkeerd. Ik was (en ben) dolblij dat het mij toch gegund was een gezond, mooi, lief kindje te mogen krijgen. Maar was ik daadwerkelijk voorbereid op wat er komen ging? Dat de zwangerschap toch best heel spannend was. Dat de bevalling niet soepel ging? Dat het herstel van een keizersnede zwaarder was dan ik had gedacht? Dat sommige baby’s nu eenmaal veel, heel veel kunnen huilen? Dat je dat slaapgebrek als veertigplus moeder toch niet zo goed trekt als je had gedacht? Not really.
Shit happens
Gek is dat. Hoe dubbel het soms kan zijn. Intens gelukkig en blij zijn met je kindje. Dolgelukkig zijn dat je dit mee mag maken. En toch ook de momenten dat het even teveel wordt. Dat de wolk even niet roze is maar grijs. Not done hè, om dit te zeggen. Maar ik doe het toch. Want dit soort momenten wordt ook ervaren door andere moeders. Niet alleen door veertigplus moeders. Let wel. Ik heb dit zo ervaren in met name het eerste jaar.
Het is weer taboe-tijd
Wat ik precies voelde wanneer iemand weer eens zei: “Ik kan mij mijn leven niet meer voorstellen zonder hem / haar“? Taboe natuurlijk. Ik kon mij ineens levendig herinneren dat ik in de periode pre-kind gewoon goed kon doorslapen. Lachte mijzelf uit bij de gedachte aan mijn opmerkingen op het werk als ik weer eens slecht geslapen had. Slecht geslapen? In die tijd? Toen we nog met zijn tweetjes waren? What was I thinking?
Remember the times…
Een aantal andere voorbeelden: jezelf vervelen. Uit kunnen gaan tot een uurtje of half 7 (’s ochtends) en dan gewoon tot een uur of twee (’s middags) in je bed kunnen blijven liggen. Overwerken en aansluitend gewoon lekker uit eten gaan of aan de borrel. Weekendje weg? Vakantie? Avondje spontaan weg? Dat kon toen allemaal. Oppervlakkig? Best wel. Want dat was toen en dit is nu. En merk ik dat – ondanks dat Oma en Opa graag oppassen – ìk er moeite mee heb om weg te gaan.
Datenight?
Want ik wil mijn dochter eigenlijk helemaal niet alleen laten. Terwijl ik weet dat Oma en Opa het superfijn vinden om bij haar te zijn. Dat zij ervan genieten. Met name in het prille begin vond ik het ontzettend moeilijk. Inmiddels is dat natuurlijk niet meer zo. En wordt onze datenight een stuk regelmatiger ingepland dan in het begin. But still, een weekend weg? Dat zie ik mij zelf echt niet zo snel doen.
Ik kan mij mijn leven niet meer voorstellen zonder mijn baby
Resumerend. Het duurde niet lang of ik kon mij mijn leven absoluut niet meer zonder mijn baby voorstellen. Maar die gevoelens van het begin? Erken ze. Omarm ze. Laat ze er gewoon zijn. Het is niet erg. Je bent niet de enige moeder die dit weleens heeft gevoeld. Je leven staat nu eenmaal op zijn kop als je een kind krijgt. En als veertigplus moeder misschien nog wel meer. Je hebt meer levenservaring opgedaan. Dat is een pre. Maar je ziet – in mijn geval – ook wat meer beren op de weg. Dat wil niet zeggen dat je minder om je kind geeft. Juist niet!
Wat is volgens jou nog meer een taboe wat besproken kan worden?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
