De onbevangenheid een beetje terug

De onbevangenheid is weer een beetje terug

Gek is dat. Normaal gesproken is de onbevangenheid die je zelf als kind had op een gegeven moment weg. Je loopt wat langer mee in de wereld en je hebt (bijna) alles al een keer meegemaakt. Het is alsof je nergens meer van opkijkt en de mooie en kleine dingetjes niet meer ziet. In ieder geval niet meer zoals een klein kind het ziet.

Verwondering

En dan heb je na je veertigste ineens een baby en dan begint het juist weer van voren af aan. Dat is het mooie aan op latere leeftijd een kind krijgen. Het is alsof het kind in jezelf weer naar boven komt. Onbevangenheid. Er is weinig tijd, heel weinig tijd, maar juist wél meer ruimte voor verwondering. Hoe bijzonder is het om niet meer zomaar naar je doel te lopen zonder om je heen te kijken, maar bij ieder stapje van je kind de verwondering te zien. Een steentje, een blaadje, een vogeltje, alles is bijzonder voor zo’n kleintje.

Schoonheid van de kleine dingen

Op de een of andere manier merk ik dat ik in die onbevangenheid word mee getrokken. Ik word gedwongen om pas op de plaats te maken en daardoor krijg ik meer oog voor de bijzonderheden van de natuur. Ik zie ineens de schoonheid van de kleine dingen in het leven weer. Natuurlijk kost een korte wandeling ineens veel meer tijd, dat klopt. En die tijd hebben we niet altijd. Probeer toch die ruimte te geven aan je kind en te nemen voor jezelf. Onbevangenheid is prachtig en haalt je innerlijke kind weer naar boven.

Genieten van spelen

Dat zorgt er bij mij ook voor dat ik weer kan genieten van spelen. Want wanneer spelen we nou eigenlijk nog? Ook dat heeft te maken met onbevangenheid. Wat ik zelf lastig vond in het begin is de herhaling. Tot in den treure hetzelfde verhaaltje voorlezen, hetzelfde stukje dvd kijken. Maar als je de moeite neemt om erachter te komen waarom herhaling zo belangrijk is voor een kleintje (zich veilig voelen, structuur) dan is het ineens niet zo erg meer.